Απόσπασμα απο το βίβλιο “Η εθνική φασουλάδα” του Ηλία Πετρόπουλου (1990, σελ.26-28).
“ Ο Νίκος Καρούζος πάντα με γοήτευε με την ποίηση του και με το λέγειν του. Τον π αρακολουθούσα στις ταβέρνες, όπου άρχιζε την μυσταγωγία της νύχτας με μιά καυτή φασολάδα. Ο Καρούζος είναι ένας σοφός που, όχι μόνο ζεί με ελληνικό τρόπο, αλλά γνωρίζει γιατί ζεί με ελληνικό τρόπο. Ο Ηλίας ο Παπαδημητρακόπουλος φρονεί ότι, ο ύπουλος και ακήρυχτος πόλεμος των νεοελλήνων κατά της Ελλάδος είναι καταστρεπτικός πόλεμος στην μακροχρόνια ιστορία της χώρας. Η χώρα μας μαστίζεται απο μιά πολιτιστική κρίση. Η χώρα μπαίνει, τώρα, στην χειρότερη φάση αυτής της κρίσης. Ο λαός (που δεν είναι διόλου αγνός και αθώος) ευθύνεται εν μέρει για την κρίση. Το μεγαλύτερο π οσοστό της ευθύνης το έχει και το κατέχει το Κράτος, όπως εκφράζεται απο τους σάπιους πολιτικάντηδες. Εδώ και σαράντα χρόνια η Ελλάδα κατευτθύνεται από βάρβαρους πρωθυπουργούς - βάρβαρος ο καραβανάς Πλαστήρας, βάρβαρος ο εγκάθετος Παπάγος, βάρβαρος ο άξεστος και τυχάρπαστος Καραμανλής, βάρβαρος ο Αντρέας, κι ακόμη πιο βάρβαρος ο προαλειφόμενος Μητσοτάκης. Και δίπλα του ο Φλωράκης που παρουσιάζει την βίλα του στα π εριοδικά μόδας και που, καθώς ψιθυρίζεται, λαβαίνει μαθήματα ορθοφωνίας για να διορθώσει το μόνο πράγμα που έχει: την προφορά του. Η γενιά μου ( δηλαδή, οι λογοτέχνες και οι καλλιτέχνες της γενιάς μου) έπραξαν το πάν για να ανακόψουν την εισβολή του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Μόνον έτσι μπορώ να ιδώ την προσπάθεια του Μάνου Χτατζιδάκη. Οι έλληνες πρωθυπουργοί μισούν θανάσιμα τους έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχνες. Η λεγόμενη Συνείδηση του Έθνους δέν εκφράζεται από τούς πρωθυπουργούς, αλλά από τον Καστοριάδη, από τον Φασιανό, από τον Σαχτούρη, από τον Ελύτη. Οί πρωθυπουργοί μας είναι π ολύ περήφανοι γιατί έχωσαν την Ελλάδα στο ευρωπαικό μαντρί. Ασφαλώς, οι κύριοι πρωθυπουργοί θα τα κονομήσουν χοντρά. Κι ο λαός θα εξαναγκαστεί ν’αλλαξεί μοντέλο. Αυτή τη φορά ο κίνδυνος θα ξεκινήσει από την Δυτική Γερμανία. Δεν αγαπώ τους γάλλους. Η Γαλλία, όμως, δεν απειλεί την εθνική υπόσταση της χώρας μας. Οι νέοι μας πρέπει ν’αρχίσουν, αμέσως, την πολεμική κατά της παμφάγου Δυτικής Γερμανίας. Κι άν εδανείστηκα την γνώμη του Παπαδημητρακόπουλου είναι γιατί ο Παπαδημητρακόπουλος κατέλαβε, ήδη, σημαντικότατη και επίζηλη θέση στην σύγχρονη πεζογραφία μας."
Tuesday, April 20, 2010
Monday, April 19, 2010
Friday, November 27, 2009
Red Zeppelin
This is a promo video produced for the bicycle shop "Red Zeppelin" @Thessaloniki, Greece.
Copyrights by Filmografik Productions
For a better quality check this video on YOUTUBE! tHNX
Thursday, July 10, 2008
INDIA @ monsoon period
10th of July
We woke up at the Green House Cottage, our familiar room at Colva Beach. A very friendly environment, pigs and chickens are walking around and the green-purple color of the house makes your dreams come true. Its raining quite often…its monsoon period. Humidity also does not allow you to cycle so easily. You are sweating more than normal.
So after 2 days at Green house cottage, due to Hannes’ illness [diarrhea, stomachache and fever… I got the results from the health center the other day in the case of malaria: negative!!!...ou don’t really want to know the symptoms of malaria…it’s a hard disease.] So yes after two days of relaxing, some video editing, cooking and writing we were again up on our saddles. What a nice feeling…to ride away. New pictures are coming straight to your eyes. Its like watching cinema all day long. New faces. New places. New friends! Oh yes today we met some new friends. Our first monkey friends!!! Not on TV screen. Just next to us. They were starring at us. Sitting like kings, on their comfortable trees. I couldn’t stop enjoying the view! Hope they did the same!
Cycling in India at this time of the year – the monsoon period, it’s the most enjoyable I could say. But it does not mean that the Indian countryside is loosing its magic character! The tropical rains transform the fields on endless water lagoons. The Indians are there…at their fields cropping rice. Some others are selling fish on the road. And others laying back with a local drink – Jal, on their hands dreaming The Indian Dream! As the sun was disappearing behind the hills we were approaching Palolem – the quite Goan beach…actually everywhere you go right now in Goa is quite. The tourist are away…far away at other summer resorts were monsoon does not exist.
On our way, we met the only three English or Australian tourists on their hired motorbikes and Danny the English guru from Birmingham. He lives in a small Goan village for 8 years now! I wouldn’t do that not even on my next life…if there is one. But he got bored…he said. And he is moving south to Sri Lanka, as people are nicer and food tastier, according to his words. Who knows…! Maybe his luck it will be bigger down there!...and find his love.
But I believe that wherever you go, it will be the same. Its you that changes, and see things differently. You are going to ask me now, why am I doing this trip then? Well, when you travel away from your secure home you discover and understand yourself better. Some people can manage that, without moving a centimeter from their home. For others, its essential to experience life on different environments, to leave behind the secure, what they know already and search for the unknown.
So, here we are with our bicycles, having cycled 58km today and Hannes is cooking noodles. Oh yes noodles. I can hear my stomach screaming and demonstrating on wide roads for a big portion of noodles! We are trying to keep it balanced; one day I cook, one day he cooks! Yesterdays menu, had cooked beans with tomato sauce and cinnamon – a tasty Greek specialty! Hannes can you please don’t chop the onion under my eyes, please…I am starting to cry, and its not the right day for that.
But really what happened till now dear Angelo? Well I will try to summarise our way from Shiraz to Sarjah and then our arrival to Mumbai – the city of life under the bridge. And from there our train trip south to Goa.
Our flight from Shiraz, Iran via Sharjah (Dubai) to Mumbai was one of dramatic changes. First of all, one of our companion Dean (Kostas Mavridis) left us at the hands of god….which one, really don’t know. The Indian culture was welcoming us. On the airplane Ifelt exactly how a non-westerner feels when arrives at Europe or any other ‘western’ country: like a fly on the milk! It’s a kind of an oppressive feeling, when all the eyes around looks at you. I was frightened for a moment when a woman with “no face” turned back and looked at me. It is a weird feeling not to know who is staring at you. But I was so tired that fell asleep right away, even the Arabic speaking captain was familiar on my ears like I have been again on such a flight. The sleep was sweat and deep. And oh yes when we arrived at Sarjah airport I had my espresso coffee after a long time. Just one, I am not allowed to drink more. And from there we flew to Mumbai. An airplane full of Indians and a Bollywood film on screens. So after almost 4 hour flight we touch the Indian ground. Humid air and smelly sticks came right away upon me. So humid, I couldn’t even breathe. You get used of it after a while.
The Indians are friendly and nice people they look. Danny the English has an opposite opinion: “don’t trust them, they misguide you all the time” he said. Well this is partly true, as I can say from my little experience till now.
So we got two taxis, loaded with our bicycles on the roof and we set off for the city centre of Mumbai: 30km far away!!! We couldn’t actually cycle that during the night…and for sure, we would get lost on the way. And by the way I enjoyed the ride by taxi. The driver even if he couldn’t speak English, was very expressive….actually… bullshit….he was quieter than ever…no face expressions at all. So I decided to devote myself on exploring the urban space of Mumbai. Well I can say that the first sight shocked me. Homeless people are something common. Life under bridges is a fact. Children running behind you asking for food. Probably a human life in India, as far as I can understand is not something so valued.
Sea Lord hostel. Clean room? Well you cant say that. But was not so bad. For two days sleep was fair enough. Next day walking around the city was a great experience. Poverty and wealth are living together and so close in India. The English colonialism is still here. Victoria train station. Left hand driving. School uniforms for children. Etc etc.
Two days in Mumbai I think are enough. But we didn’t miss the chance to work as extras at a Bollywood film! Oh yes we had this kind of glory...I had the chance to get to know from the inside how Bollywood film industry works. We act as tourist (obviously) at an Indian club! Was fun…with funny Indian style clothes!
And at 7 am we took the train to Madgaor, Goa. Twelve hours trip. I was so tired but didn’t want to sleep at all. The scenery was amazing. We booked two seats at 2nd class - such a great experience! Meeting local people, taking photographs the passing food sellers, filming the forests and the train stations passing by!
On the way I made a good friend: a little mouse!
And here we are in Goa. After doing a round trip by our beloved bicycles at Old Goa, passing by the local health center to examine Hannes, we arrived at Palolem – south of Goa and I am ready to eat these delicious noodles made by glorious Hannes’ hands!
Bon appetite my dear friends.
We woke up at the Green House Cottage, our familiar room at Colva Beach. A very friendly environment, pigs and chickens are walking around and the green-purple color of the house makes your dreams come true. Its raining quite often…its monsoon period. Humidity also does not allow you to cycle so easily. You are sweating more than normal.
So after 2 days at Green house cottage, due to Hannes’ illness [diarrhea, stomachache and fever… I got the results from the health center the other day in the case of malaria: negative!!!...ou don’t really want to know the symptoms of malaria…it’s a hard disease.] So yes after two days of relaxing, some video editing, cooking and writing we were again up on our saddles. What a nice feeling…to ride away. New pictures are coming straight to your eyes. Its like watching cinema all day long. New faces. New places. New friends! Oh yes today we met some new friends. Our first monkey friends!!! Not on TV screen. Just next to us. They were starring at us. Sitting like kings, on their comfortable trees. I couldn’t stop enjoying the view! Hope they did the same!
Cycling in India at this time of the year – the monsoon period, it’s the most enjoyable I could say. But it does not mean that the Indian countryside is loosing its magic character! The tropical rains transform the fields on endless water lagoons. The Indians are there…at their fields cropping rice. Some others are selling fish on the road. And others laying back with a local drink – Jal, on their hands dreaming The Indian Dream! As the sun was disappearing behind the hills we were approaching Palolem – the quite Goan beach…actually everywhere you go right now in Goa is quite. The tourist are away…far away at other summer resorts were monsoon does not exist.
On our way, we met the only three English or Australian tourists on their hired motorbikes and Danny the English guru from Birmingham. He lives in a small Goan village for 8 years now! I wouldn’t do that not even on my next life…if there is one. But he got bored…he said. And he is moving south to Sri Lanka, as people are nicer and food tastier, according to his words. Who knows…! Maybe his luck it will be bigger down there!...and find his love.
But I believe that wherever you go, it will be the same. Its you that changes, and see things differently. You are going to ask me now, why am I doing this trip then? Well, when you travel away from your secure home you discover and understand yourself better. Some people can manage that, without moving a centimeter from their home. For others, its essential to experience life on different environments, to leave behind the secure, what they know already and search for the unknown.
So, here we are with our bicycles, having cycled 58km today and Hannes is cooking noodles. Oh yes noodles. I can hear my stomach screaming and demonstrating on wide roads for a big portion of noodles! We are trying to keep it balanced; one day I cook, one day he cooks! Yesterdays menu, had cooked beans with tomato sauce and cinnamon – a tasty Greek specialty! Hannes can you please don’t chop the onion under my eyes, please…I am starting to cry, and its not the right day for that.
But really what happened till now dear Angelo? Well I will try to summarise our way from Shiraz to Sarjah and then our arrival to Mumbai – the city of life under the bridge. And from there our train trip south to Goa.
Our flight from Shiraz, Iran via Sharjah (Dubai) to Mumbai was one of dramatic changes. First of all, one of our companion Dean (Kostas Mavridis) left us at the hands of god….which one, really don’t know. The Indian culture was welcoming us. On the airplane Ifelt exactly how a non-westerner feels when arrives at Europe or any other ‘western’ country: like a fly on the milk! It’s a kind of an oppressive feeling, when all the eyes around looks at you. I was frightened for a moment when a woman with “no face” turned back and looked at me. It is a weird feeling not to know who is staring at you. But I was so tired that fell asleep right away, even the Arabic speaking captain was familiar on my ears like I have been again on such a flight. The sleep was sweat and deep. And oh yes when we arrived at Sarjah airport I had my espresso coffee after a long time. Just one, I am not allowed to drink more. And from there we flew to Mumbai. An airplane full of Indians and a Bollywood film on screens. So after almost 4 hour flight we touch the Indian ground. Humid air and smelly sticks came right away upon me. So humid, I couldn’t even breathe. You get used of it after a while.
The Indians are friendly and nice people they look. Danny the English has an opposite opinion: “don’t trust them, they misguide you all the time” he said. Well this is partly true, as I can say from my little experience till now.
So we got two taxis, loaded with our bicycles on the roof and we set off for the city centre of Mumbai: 30km far away!!! We couldn’t actually cycle that during the night…and for sure, we would get lost on the way. And by the way I enjoyed the ride by taxi. The driver even if he couldn’t speak English, was very expressive….actually… bullshit….he was quieter than ever…no face expressions at all. So I decided to devote myself on exploring the urban space of Mumbai. Well I can say that the first sight shocked me. Homeless people are something common. Life under bridges is a fact. Children running behind you asking for food. Probably a human life in India, as far as I can understand is not something so valued.
Sea Lord hostel. Clean room? Well you cant say that. But was not so bad. For two days sleep was fair enough. Next day walking around the city was a great experience. Poverty and wealth are living together and so close in India. The English colonialism is still here. Victoria train station. Left hand driving. School uniforms for children. Etc etc.
Two days in Mumbai I think are enough. But we didn’t miss the chance to work as extras at a Bollywood film! Oh yes we had this kind of glory...I had the chance to get to know from the inside how Bollywood film industry works. We act as tourist (obviously) at an Indian club! Was fun…with funny Indian style clothes!
And at 7 am we took the train to Madgaor, Goa. Twelve hours trip. I was so tired but didn’t want to sleep at all. The scenery was amazing. We booked two seats at 2nd class - such a great experience! Meeting local people, taking photographs the passing food sellers, filming the forests and the train stations passing by!
On the way I made a good friend: a little mouse!
And here we are in Goa. After doing a round trip by our beloved bicycles at Old Goa, passing by the local health center to examine Hannes, we arrived at Palolem – south of Goa and I am ready to eat these delicious noodles made by glorious Hannes’ hands!
Bon appetite my dear friends.
Sunday, June 29, 2008
Esfahan – Shiraz: The nomads world
Esfahan=Amir Kabir Hostel.
Εsfahan= ανατολίτικο παζάρι.
Esfahan= πρασινο και ποδηλατόδρομοι.
Το Esfahan μπορεί να θεωρηθεί ώς μια πολή του πολιτισμού. Το ποτάμι δίνει μια άλλη πνοή στη πόλη. Παρέες ανδρών κάτω απο τις γέφυρες δε κάνουν κάτι το παράνομο, αλλά μονο τραγουδούν, τραγπύδια του πόνου. Παρέες δίπλα στο ποτάμι συζητούν μέχρι αργά το βράδυ. Η ζέστη είναι έντονη για πολύ ώρα αφότου ο ήλιος έχει εξαφανιστεί απο τον ορίζοντα. Ζευγαράκια κάθονται λίγο πιο απόμερα και σε σκοτεινά παγκάκια, χωρίς ομώς κανένα ερωτικό άγγιγμα να περιέχεται το σενάριο. Το αγγιγμα του χεριού έχει χτυπήσει κόκκινο. Φιλιά και αγκαλίες είναι απαγορευμένα φρούτα σε δημόσιους χώρους.
Τα αυτοκίνητα “PAYKAN” κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, αλλά αυτή τη φορά συναγωνίζονται με τα ποδήλατα στους δρόμους του Esfahan!
Θα μείνουμε για τρείς μέρες στο Amir Kabir Ηostel, ένας τόπος συνάντησης πολλών ταξιδιωτών και ιδίως ποδηλατών!
Εδώ γνωρίσαμε και τον γκουρού της ταξιδιωτικής ποδηλασίας: τον Dai Suke [www.daisukebike.be]. Ξεκίνησε το 1998 απο την Ιαπωνία και βρίσκεται για 10 ολόκληρα χρόνια το δρόμο με το ίδιο ποδήλατο! Έχει κάνει δύο φορές το γύρο του κόσμου και τον επαναλμβάνει απο διαφορετικά σημεία του κόσμου. Έχει αλλάξει τρεις φορές σέλλα κλπ κλπ. Νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να μας πεί. Έχουν δει τα μάτια του πολλά και η ψυχή του άλλα τόσα!
Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο μπορείς να ακούσεις πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες και εμπειρίες, αλλά οι σχέσεις πολλές φορές ανακυκλώνονται μέσα σε μια δυτική τετριμένη νοοτροπία. Οι συζητήσεις αρκετές φορές δέ ξεφευγουν απο το ζήτημα της βίζας και πόσο εύκολο είναι να βγάλεις μία και πόσο καιρό περιμένουν γαι την έγκριση κλπ κλπ…που στο τέλος ξεχνούν να ζήσουν πραγματικά το μέρος στο οποίο βρίσκονται.
Και μια πρακτικου τύπου παρατήρηση: το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έιναι απο τα καταλληλότερα για ποδηλάτες μιας και μπορείς να βάλεις το ποδήλατο σου στην εσωτερική αυλή, κάτι το οπόιο σε βγάζει απο περριτές ανυσηχίες.
Έτσι λοιπόν μετά απο τη γεμάτη συναισθήματα και εικόνες συνέντευξη με τον Ιάπωνα Dai Suke, ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουμε. Τέταρτο μέλος προστέθηκε στη ποδηλατική μας παρέα: ο κωμικός και συμπαθητικός Carlos απο Αργεντινή. Ήταν 6 το πρώι όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για τα βούνα Zagros! Τα τοπία ερήμου συνέχισαν να μας κανουν παρέα μέχρι και το υψόμετρο των 2270μ. Μετά απο 110 χιλιόμετρα, τα οποία καταφέραμε να τα κάνουμε σε 6:31 ώρες, αποφασίσαμε πως πρέπει να κατασκηνώσουμε. Κατα τις 8 το βράδυ βρήκαμε τη πρώτη νομαδική κατασκήνωση και λιγοστα δέντρα. Εκεί που είμασταν έτοιμοι να στήσουμε τις σκηνές μας, μας προσεγγίζει ένας νομάς και με νοήματα μας λέει να φύγουμε αλλιώς θα πυροβολήσουν! Τι θα πυροβολήσουν; Καλύτερα να μη το μάθουμε!
Τις επόμενες δύο μέρες καταφέραμε να κάνουμε απο 99χιλ και 90χιλ αντίστοιχα!...και η διαδρομή μας περιείχε τα εξής:
5 κουταλιές τούνελ.
3 κουταλάκια του γλυκού χωριά.
Καμιά 50αριά παιδάκια να μας περικυκλώνουν και να μας περιεργάζονται.
7 παιδιά απο το χωρίο Maymand που παίζαν ξύλο και τους κάναμε εκπαιδευτικό μάθημα ηλεκτρονικού τύπου!
Μπάνιο στο ποτάμι.
Μια ηλίαση.
Και μια φιλοξενεία απο τον Karim στο σπίτι του!
Αυτο το συστατικό, η άτιμη η ηλίαση με καθήλωσε για μία μέρα στη πρωτεύουσα της περιοχής Yasuz με πυρετό και πόνους στη κοιλιά. Ευτυχώς δε κράτησε πολύ. Να είναι καλά ο Carlos που μου έδινε κρύες κομπρέσες.
Έστι λοιπόν στις 30 Ιουνίου φτάσαμε στους πολυπόθητους καταρράκτες! Άλλα απο λάθος μας παγιδευτήκαμε σε αυτή τη περιοχή…και κανείς μας δε θέλει να ανεβεί τις 12% κατηφόρες που κατεβήκαμε…θα ξεψυχήσουμε και εμείς και τα ποδήλατα μας! Και έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ένας καλός άνθρωπος μας πήρε με το φορτηγάκι του και μας πήγε μέχρι τη πόλη Sebitah , 70 χιλιόμετρα νοτιότερα και πέρασμα απο τα 2980μ!!! Μέχρι λοιπόν φτάσουν οι φίλοι μας στο προορισμό τους και για να μή λαχανιάζουμε άσκοπα μαζί τους, ας σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που συνέβει στο μεσημεριανό διάλλειμα των ταξιδιωτών πριν τους καταρράκτες. Ήταν 1 το μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε – κλασσικό φαινόμενο. Βρήκαμε δέντρα, ένα ρυάκι και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε για κάποιες ώρες. Η χθεσινή σούπα και ένα τσάι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις. Είναι δεδομένο πως τα ζεστά φαγητά και ιδίως το τσαί κρατάει τη θερμοκρασία του σώματος σου σε τέτοιο επίπεδο για να μην ιδρώνεις τοοοοσο πολύ. Και εκεί που απολαμβάναμε τη σκιά, μια οικογένεια ιρανών κατεύθασε. Έξι με εφτά άτομα σε κάθε αυτοκίνητο ώς συνήθως, άρχισαν να κατεβάζουν τη πραμάτεια και τα φαγητά τους για να κάνουν ένα εξαίσιο πικ-νικ….και ξάφνου βγάζουν και ένα ζωντανό απο το πορτ-μπαγκαζ. Ένα ολοζώντανο κατσίκι δεμενο στα τέσσερα, να μή βγάζει μιλιά. Όχι πως εμείς μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά…είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τοσο φρέσκο γευμα πρώτη φορά έβλεπα…!
Ήταν Δευτέρα 30 Ιουλιου όταν μπήκαμε στη πόλη Shiraz, κοντά στη Persepolis – τη πόλη που έκαψε ο Αλέξανδρος ο Μέγας για χάρη μιας γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω με ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως όλα γίνονται για χάρη μιας γυναίκας;;;;
Καλή συνέχεια.
Εsfahan= ανατολίτικο παζάρι.
Esfahan= πρασινο και ποδηλατόδρομοι.
Το Esfahan μπορεί να θεωρηθεί ώς μια πολή του πολιτισμού. Το ποτάμι δίνει μια άλλη πνοή στη πόλη. Παρέες ανδρών κάτω απο τις γέφυρες δε κάνουν κάτι το παράνομο, αλλά μονο τραγουδούν, τραγπύδια του πόνου. Παρέες δίπλα στο ποτάμι συζητούν μέχρι αργά το βράδυ. Η ζέστη είναι έντονη για πολύ ώρα αφότου ο ήλιος έχει εξαφανιστεί απο τον ορίζοντα. Ζευγαράκια κάθονται λίγο πιο απόμερα και σε σκοτεινά παγκάκια, χωρίς ομώς κανένα ερωτικό άγγιγμα να περιέχεται το σενάριο. Το αγγιγμα του χεριού έχει χτυπήσει κόκκινο. Φιλιά και αγκαλίες είναι απαγορευμένα φρούτα σε δημόσιους χώρους.
Τα αυτοκίνητα “PAYKAN” κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, αλλά αυτή τη φορά συναγωνίζονται με τα ποδήλατα στους δρόμους του Esfahan!
Θα μείνουμε για τρείς μέρες στο Amir Kabir Ηostel, ένας τόπος συνάντησης πολλών ταξιδιωτών και ιδίως ποδηλατών!
Εδώ γνωρίσαμε και τον γκουρού της ταξιδιωτικής ποδηλασίας: τον Dai Suke [www.daisukebike.be]. Ξεκίνησε το 1998 απο την Ιαπωνία και βρίσκεται για 10 ολόκληρα χρόνια το δρόμο με το ίδιο ποδήλατο! Έχει κάνει δύο φορές το γύρο του κόσμου και τον επαναλμβάνει απο διαφορετικά σημεία του κόσμου. Έχει αλλάξει τρεις φορές σέλλα κλπ κλπ. Νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να μας πεί. Έχουν δει τα μάτια του πολλά και η ψυχή του άλλα τόσα!
Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο μπορείς να ακούσεις πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες και εμπειρίες, αλλά οι σχέσεις πολλές φορές ανακυκλώνονται μέσα σε μια δυτική τετριμένη νοοτροπία. Οι συζητήσεις αρκετές φορές δέ ξεφευγουν απο το ζήτημα της βίζας και πόσο εύκολο είναι να βγάλεις μία και πόσο καιρό περιμένουν γαι την έγκριση κλπ κλπ…που στο τέλος ξεχνούν να ζήσουν πραγματικά το μέρος στο οποίο βρίσκονται.
Και μια πρακτικου τύπου παρατήρηση: το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έιναι απο τα καταλληλότερα για ποδηλάτες μιας και μπορείς να βάλεις το ποδήλατο σου στην εσωτερική αυλή, κάτι το οπόιο σε βγάζει απο περριτές ανυσηχίες.
Έτσι λοιπόν μετά απο τη γεμάτη συναισθήματα και εικόνες συνέντευξη με τον Ιάπωνα Dai Suke, ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουμε. Τέταρτο μέλος προστέθηκε στη ποδηλατική μας παρέα: ο κωμικός και συμπαθητικός Carlos απο Αργεντινή. Ήταν 6 το πρώι όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για τα βούνα Zagros! Τα τοπία ερήμου συνέχισαν να μας κανουν παρέα μέχρι και το υψόμετρο των 2270μ. Μετά απο 110 χιλιόμετρα, τα οποία καταφέραμε να τα κάνουμε σε 6:31 ώρες, αποφασίσαμε πως πρέπει να κατασκηνώσουμε. Κατα τις 8 το βράδυ βρήκαμε τη πρώτη νομαδική κατασκήνωση και λιγοστα δέντρα. Εκεί που είμασταν έτοιμοι να στήσουμε τις σκηνές μας, μας προσεγγίζει ένας νομάς και με νοήματα μας λέει να φύγουμε αλλιώς θα πυροβολήσουν! Τι θα πυροβολήσουν; Καλύτερα να μη το μάθουμε!
Τις επόμενες δύο μέρες καταφέραμε να κάνουμε απο 99χιλ και 90χιλ αντίστοιχα!...και η διαδρομή μας περιείχε τα εξής:
5 κουταλιές τούνελ.
3 κουταλάκια του γλυκού χωριά.
Καμιά 50αριά παιδάκια να μας περικυκλώνουν και να μας περιεργάζονται.
7 παιδιά απο το χωρίο Maymand που παίζαν ξύλο και τους κάναμε εκπαιδευτικό μάθημα ηλεκτρονικού τύπου!
Μπάνιο στο ποτάμι.
Μια ηλίαση.
Και μια φιλοξενεία απο τον Karim στο σπίτι του!
Αυτο το συστατικό, η άτιμη η ηλίαση με καθήλωσε για μία μέρα στη πρωτεύουσα της περιοχής Yasuz με πυρετό και πόνους στη κοιλιά. Ευτυχώς δε κράτησε πολύ. Να είναι καλά ο Carlos που μου έδινε κρύες κομπρέσες.
Έστι λοιπόν στις 30 Ιουνίου φτάσαμε στους πολυπόθητους καταρράκτες! Άλλα απο λάθος μας παγιδευτήκαμε σε αυτή τη περιοχή…και κανείς μας δε θέλει να ανεβεί τις 12% κατηφόρες που κατεβήκαμε…θα ξεψυχήσουμε και εμείς και τα ποδήλατα μας! Και έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ένας καλός άνθρωπος μας πήρε με το φορτηγάκι του και μας πήγε μέχρι τη πόλη Sebitah , 70 χιλιόμετρα νοτιότερα και πέρασμα απο τα 2980μ!!! Μέχρι λοιπόν φτάσουν οι φίλοι μας στο προορισμό τους και για να μή λαχανιάζουμε άσκοπα μαζί τους, ας σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που συνέβει στο μεσημεριανό διάλλειμα των ταξιδιωτών πριν τους καταρράκτες. Ήταν 1 το μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε – κλασσικό φαινόμενο. Βρήκαμε δέντρα, ένα ρυάκι και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε για κάποιες ώρες. Η χθεσινή σούπα και ένα τσάι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις. Είναι δεδομένο πως τα ζεστά φαγητά και ιδίως το τσαί κρατάει τη θερμοκρασία του σώματος σου σε τέτοιο επίπεδο για να μην ιδρώνεις τοοοοσο πολύ. Και εκεί που απολαμβάναμε τη σκιά, μια οικογένεια ιρανών κατεύθασε. Έξι με εφτά άτομα σε κάθε αυτοκίνητο ώς συνήθως, άρχισαν να κατεβάζουν τη πραμάτεια και τα φαγητά τους για να κάνουν ένα εξαίσιο πικ-νικ….και ξάφνου βγάζουν και ένα ζωντανό απο το πορτ-μπαγκαζ. Ένα ολοζώντανο κατσίκι δεμενο στα τέσσερα, να μή βγάζει μιλιά. Όχι πως εμείς μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά…είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τοσο φρέσκο γευμα πρώτη φορά έβλεπα…!
Ήταν Δευτέρα 30 Ιουλιου όταν μπήκαμε στη πόλη Shiraz, κοντά στη Persepolis – τη πόλη που έκαψε ο Αλέξανδρος ο Μέγας για χάρη μιας γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω με ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως όλα γίνονται για χάρη μιας γυναίκας;;;;
Καλή συνέχεια.
Friday, June 20, 2008
Karaj – Esfahan: The Paykan Runaway.
Στίς 20 Ιουνίου 2008, ημέρα Παρασκευή, ένα ποδηλατικό ταξίδι, ένα ντοκιμαντέρ για το ποδήλατο βρισκόταν στη γραμμή της εκκίνησης. Μόλις άκουσα το ‘κλίκ’ απο τα πετάλια και τους πρώτους ήχους της αλύσίδας πάνω στα γρανάζια τότε συνηδειτοποίησα πως ξεκινούσε μια εμπειρία ζωής, στην οποία θα έπερνα ουσιαστικό μέρος.
Μετά απο δύο μέρες στο Karaj, όπου φιλοξενηθήκαμε απο το συμπαθητικό ζευγάρι Ιρανών Amir και Azadeh, είμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Κατέυθυνση: Νότια. Τελικός προορισμός: Shiraz. 900 χιλιόμετρα απο τη πρωτεύουσα του Ιράν, τη Τεχεράνη. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σέλλα και αφήνεις πίσω σου τη σιγουρία μιας Ιρανικής φιλοξενείας, τη σιγουρία ενός σπιτιού τότε καταλαβαίνεις πως γίνεσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου και των εκπλήξεων που κρύβει. Είσαι εκτεθιμένος σε οποιαδήποτε αλλαγή που εξελίσεται στην ύπαιθρο, έξω απο τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά η ανάγκη και έξάρτηση μας στην ασφάλεια και την άνεση που προσφέρει ένα σπιτικό, δέ μπορούμε να την απορίψουμε εξ’ολοκλήρου. Πιστεύω πως δέν υπαρχεί και λόγος για μια τέτοιου είδους κίνηση.
Είχε ήδη αρκετή ζέστη καθώς αφήναμε πίσω μας τα βουνά που περιτριγυρίζουν τη Τεχεράνη και το Karaj. Τα πρώτα σημάδια του ανεξήγητου ιρανικού παραλογισμού έκαναν την εμφάνιση τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη…ο τρόπος οδήγησης αμφίβολης ασφάλειας! Καθώς ποδηλατούσαμε για να βγούμε απο την αστική ζώνη, ένιωθα σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ένιωθα πολλά ιρανικά βλέμματα να περιεργάζονται τη παρουσία μας, καθώς περνούσαμε απο μπροστά τους, σαν ένα καρρέ σε μια κινηματογραφική οθόνη.
“Hello mister…!”
“Where do you come from?”
“Hello mister…!”
Ήταν κάτι το καινούργιο. Κάτι το ευχάριστο – τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στη συνέχεια καθώς περνούσαν οι μέρες και όλο και περισσότεροι Ιρανοί σε πειτριγυρίζαν όταν έκανες μια στάση, γινόταν κουραστικό. Ο τουρισμός και ιδίως ένα τέτοιο είδος εναλλακτικού τουρισμού με ποδήλατο, ξαφνιάζει αρκετούς Ιρανούς.
“Why do you come to Iran?”…”Who are you?”
Ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός στη τοπική γλώσσα “Shallam”, σε αφήνει να συνεχίσεις να ποδηλατείς. Μετά από ένα λάστιχο, καταφέραμε να βγούμε απο τα περίχωρα της πρωτέυουσας.
Καθώς αγγίζαμε παραδοσιακές ιρανικές περιοχές, η αγροτική ενασχόληση γινόταν πιο έντονη. Πολύ συχνά δέχεσαι κεράσματα φρούτων, τα οποία σε δροσίζουν καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίτ του. 45 βαθμοί κελσίου στο θερμόμετρο και η διακοπή για τη μεσημεριανή ξεκούραση γίνεται αναγκαία:το πεύκο δίπλα στη πόλη φάντασμα ήταν σωτήριο. Μετά απο 100 χιλιόμετρα ποδηλασίας, την έντονη παρούσία της ερήμου και των μικρού μεγέθους ανεμοστρόβιλων της (για κάποια στιγμή κατάφερα να βρεθώ μέσα σ’εναν ανεμοστρόβιλο, ο οποιος με καθήλωσε για λίγα δευτερόλεπτα), κατασκηνώσαμε σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά στη πόλη Saveh.
Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο μεγάλες αποστάσεις και ιδίως σε ερημικές περιοχές, είναι αναγκαίο να προνοήσεις για νερό και φαί, καθώς αρκετές φορές δε θα καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια πόλη ή χωριό. Ξεκούραση. Ω, ναι ένας καλός ύπνος μπορεί να φορτώσει τις μπαταρίες σου αρκετά για την επόμενη μέρα. Και ο καλύτερος σύμβουλος για έναν καλό ύπνο είναι το thermarest – φουσκωτό στρώμα, μικρού όγκου.
Saveh: μια κομώπολη ανάμεσα σε βουνά και έρημο. Ανεφοδιαστήκαμε με τρόφιμα και φρούτα – όχι αρκετά, μιας και δέν υπάρχει αρκτετός χώρος πάνω στο ποδήλατο και συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το νότο. Ο σπαρτιατικος τρόπος ζώης ενός ποδηλατικού ταξιδιού είναι αναπόφευκτος. Άν και χρειάζεσαι αρκετά τρόφιμα για αποθέματα ενέργειας, ό χώρος του ποδήλατου είναι αρκετά περιοριστικός για πολυτέλειες. “BACK TO THE BASICS” είναι το σλόγκαν της ποδηλατικής μας ζωής.
Η παρουσία της αστυνομίας άν και συχνή, είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Παρ’ολα αυτά μετά απο δύο ποδηλατικές πμέρες έιχαμε τη πρώτη μας γνωριμία με την ιρανική τροχαία…τα ποδήλατα απαγορεύοναι στις εθνικές οδούς. Τα μηχανοκίνητα δίτροχα όμως που κυκλοφορύν με αντίθετη κατεύθυνση;…γιαυτά προφανώς δέ γίνεται λόγος.
Στο Ιράν μπορείς να δείς και να ζήσεις πολλά παράδοξα. Προφανώς υπάρχει ένας άγραφος νόμος, ο οποίος λύνει κάθε ειδους προβλήματα. Μια προφορική υπόσχεση που είναι πολύ πιο ισχύρη απο έναν νόμο.
Αφού λοιπόν είχαμε και μια παρατήρηση απο την ιρανική αστυνομία συνεχίσαμε το δρόμο μας υπο τη συνεχή επίβλεψη του ήλιου. Η ζέστη όμως δέ μας άφησε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα. Η απόφασή ήταν ομόφωνη: ας κάνουμε ώτοστοπ.
Και έτσι έγινε. Στα πρώτα διόδια που σταματήσαμε για νερό, σταματήσαμε και ένα φορτηγό. Δεχτήκαν να μας πάνε στο Esfahan – περίπου 150 χιλιόμετρα νότια. Διευκρίνηση: δέν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για λεφτά…ώτοστόπ κάναμε. Σε μια στάση, μια ώρα αργότερα, ο οδηγός μας κερνάει παγωτά, μας ρίχνει ένα χαμόγελο και μας προτείνει να μας πάει στο Shiraz, 600 χιλιόμετρα πιο κάτω για τη τιμή των 100 ευρώ. Φυσικά εμείς δε δεχθήκαμε μιας και με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ιράν άλλο ένα μήνα, εάν το αντέχαν τα νεύρα μας. Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Esfahan, μετά απο φωνές και νοήματα σταμάτησε στο περιφεριακό της πόλης. Ο οδηγός συνέχιζε για το Shiraz, όπως φένεται ήθελα πού τα 100 ευρώ. Κατεβήκαμε απο το φορτήγό, αλλά τα ποδηλάτα μας δε μπορούσαν να πάρουν “βίζα”: ο οδηγό επέμενε πως έπρεπε να του δώσουμε τα 100 ευρώ! Ω ναι, ζητούσε τα λεφτα που νόμιζε οτι του ανήκουν!
Μετά απο 10 λεπτα αντιπαραθέσεων, ούτε στη Βουλή των Ελλήνων να βρισκόμασταν ακούστηκε η λέξη POLICE και η κατάσταση σοβάρεψε αυτόματως. POLICE?Εαν θέλει POLICE, ας έρθει η POLICE μιστερ! Έτσι και κατέφτασε! Μια ακόμα σημαντική διευκρίνηση: κανείς τους δε μιλούσε αγγλικά. Στην αρχή η αστυνομία πήγε να μας δικαιολογήσει αλλά μόλις μυρίστηκε πως υπάρχει ευκολο παραδάκι σε αυτή τήν υπόθεση, τότε ανεβάζαν τη τιμή οι ίδιοι οι αστυνομικοί!
Μετά απο ένα μισάωρο διαπραγματεύσεων, δεχθήκαμε να πάμε στο τμήμα αντί να πληρώσουμε τους αστυνομικούς και τον οδηγό το έξτρα μηνιάτικο τους!
Και έστι είδαμε το φώς στο τούνελ. Μας οδήγησαν στο FOREIGN POLICE STATION και προ εκπλήξεως υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά!...και κατανοούσε τη θέση μας. Αλλά ο απτόητος οδηγός συνέχιζε να ζητά την αμοιβή του, ηοποία ποτέ δεν είχε συμφωνηθεί! Το θράσος του φυσικά δεν είχε όρια και έκανε παζάρια μπροστά στον αξιοματικό αστυνομικό! Δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια. Μεχρι και ο αστυνομικός γελούσε με τη κατάσταση, αλλά ως έν απιόνι του όλου κρατικού μηχανισμού προσπαθούσε να ζυγιάσει τα πράματα….και έστι καταληξαμε να του δώσουμε 20 ευρώ και να βγαίνουμε φωτογραφίες όλοι μαζί!
Μετά απο δύο μέρες στο Karaj, όπου φιλοξενηθήκαμε απο το συμπαθητικό ζευγάρι Ιρανών Amir και Azadeh, είμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Κατέυθυνση: Νότια. Τελικός προορισμός: Shiraz. 900 χιλιόμετρα απο τη πρωτεύουσα του Ιράν, τη Τεχεράνη. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σέλλα και αφήνεις πίσω σου τη σιγουρία μιας Ιρανικής φιλοξενείας, τη σιγουρία ενός σπιτιού τότε καταλαβαίνεις πως γίνεσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου και των εκπλήξεων που κρύβει. Είσαι εκτεθιμένος σε οποιαδήποτε αλλαγή που εξελίσεται στην ύπαιθρο, έξω απο τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά η ανάγκη και έξάρτηση μας στην ασφάλεια και την άνεση που προσφέρει ένα σπιτικό, δέ μπορούμε να την απορίψουμε εξ’ολοκλήρου. Πιστεύω πως δέν υπαρχεί και λόγος για μια τέτοιου είδους κίνηση.
Είχε ήδη αρκετή ζέστη καθώς αφήναμε πίσω μας τα βουνά που περιτριγυρίζουν τη Τεχεράνη και το Karaj. Τα πρώτα σημάδια του ανεξήγητου ιρανικού παραλογισμού έκαναν την εμφάνιση τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη…ο τρόπος οδήγησης αμφίβολης ασφάλειας! Καθώς ποδηλατούσαμε για να βγούμε απο την αστική ζώνη, ένιωθα σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ένιωθα πολλά ιρανικά βλέμματα να περιεργάζονται τη παρουσία μας, καθώς περνούσαμε απο μπροστά τους, σαν ένα καρρέ σε μια κινηματογραφική οθόνη.
“Hello mister…!”
“Where do you come from?”
“Hello mister…!”
Ήταν κάτι το καινούργιο. Κάτι το ευχάριστο – τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στη συνέχεια καθώς περνούσαν οι μέρες και όλο και περισσότεροι Ιρανοί σε πειτριγυρίζαν όταν έκανες μια στάση, γινόταν κουραστικό. Ο τουρισμός και ιδίως ένα τέτοιο είδος εναλλακτικού τουρισμού με ποδήλατο, ξαφνιάζει αρκετούς Ιρανούς.
“Why do you come to Iran?”…”Who are you?”
Ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός στη τοπική γλώσσα “Shallam”, σε αφήνει να συνεχίσεις να ποδηλατείς. Μετά από ένα λάστιχο, καταφέραμε να βγούμε απο τα περίχωρα της πρωτέυουσας.
Καθώς αγγίζαμε παραδοσιακές ιρανικές περιοχές, η αγροτική ενασχόληση γινόταν πιο έντονη. Πολύ συχνά δέχεσαι κεράσματα φρούτων, τα οποία σε δροσίζουν καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίτ του. 45 βαθμοί κελσίου στο θερμόμετρο και η διακοπή για τη μεσημεριανή ξεκούραση γίνεται αναγκαία:το πεύκο δίπλα στη πόλη φάντασμα ήταν σωτήριο. Μετά απο 100 χιλιόμετρα ποδηλασίας, την έντονη παρούσία της ερήμου και των μικρού μεγέθους ανεμοστρόβιλων της (για κάποια στιγμή κατάφερα να βρεθώ μέσα σ’εναν ανεμοστρόβιλο, ο οποιος με καθήλωσε για λίγα δευτερόλεπτα), κατασκηνώσαμε σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά στη πόλη Saveh.
Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο μεγάλες αποστάσεις και ιδίως σε ερημικές περιοχές, είναι αναγκαίο να προνοήσεις για νερό και φαί, καθώς αρκετές φορές δε θα καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια πόλη ή χωριό. Ξεκούραση. Ω, ναι ένας καλός ύπνος μπορεί να φορτώσει τις μπαταρίες σου αρκετά για την επόμενη μέρα. Και ο καλύτερος σύμβουλος για έναν καλό ύπνο είναι το thermarest – φουσκωτό στρώμα, μικρού όγκου.
Saveh: μια κομώπολη ανάμεσα σε βουνά και έρημο. Ανεφοδιαστήκαμε με τρόφιμα και φρούτα – όχι αρκετά, μιας και δέν υπάρχει αρκτετός χώρος πάνω στο ποδήλατο και συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το νότο. Ο σπαρτιατικος τρόπος ζώης ενός ποδηλατικού ταξιδιού είναι αναπόφευκτος. Άν και χρειάζεσαι αρκετά τρόφιμα για αποθέματα ενέργειας, ό χώρος του ποδήλατου είναι αρκετά περιοριστικός για πολυτέλειες. “BACK TO THE BASICS” είναι το σλόγκαν της ποδηλατικής μας ζωής.
Η παρουσία της αστυνομίας άν και συχνή, είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Παρ’ολα αυτά μετά απο δύο ποδηλατικές πμέρες έιχαμε τη πρώτη μας γνωριμία με την ιρανική τροχαία…τα ποδήλατα απαγορεύοναι στις εθνικές οδούς. Τα μηχανοκίνητα δίτροχα όμως που κυκλοφορύν με αντίθετη κατεύθυνση;…γιαυτά προφανώς δέ γίνεται λόγος.
Στο Ιράν μπορείς να δείς και να ζήσεις πολλά παράδοξα. Προφανώς υπάρχει ένας άγραφος νόμος, ο οποίος λύνει κάθε ειδους προβλήματα. Μια προφορική υπόσχεση που είναι πολύ πιο ισχύρη απο έναν νόμο.
Αφού λοιπόν είχαμε και μια παρατήρηση απο την ιρανική αστυνομία συνεχίσαμε το δρόμο μας υπο τη συνεχή επίβλεψη του ήλιου. Η ζέστη όμως δέ μας άφησε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα. Η απόφασή ήταν ομόφωνη: ας κάνουμε ώτοστοπ.
Και έτσι έγινε. Στα πρώτα διόδια που σταματήσαμε για νερό, σταματήσαμε και ένα φορτηγό. Δεχτήκαν να μας πάνε στο Esfahan – περίπου 150 χιλιόμετρα νότια. Διευκρίνηση: δέν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για λεφτά…ώτοστόπ κάναμε. Σε μια στάση, μια ώρα αργότερα, ο οδηγός μας κερνάει παγωτά, μας ρίχνει ένα χαμόγελο και μας προτείνει να μας πάει στο Shiraz, 600 χιλιόμετρα πιο κάτω για τη τιμή των 100 ευρώ. Φυσικά εμείς δε δεχθήκαμε μιας και με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ιράν άλλο ένα μήνα, εάν το αντέχαν τα νεύρα μας. Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Esfahan, μετά απο φωνές και νοήματα σταμάτησε στο περιφεριακό της πόλης. Ο οδηγός συνέχιζε για το Shiraz, όπως φένεται ήθελα πού τα 100 ευρώ. Κατεβήκαμε απο το φορτήγό, αλλά τα ποδηλάτα μας δε μπορούσαν να πάρουν “βίζα”: ο οδηγό επέμενε πως έπρεπε να του δώσουμε τα 100 ευρώ! Ω ναι, ζητούσε τα λεφτα που νόμιζε οτι του ανήκουν!
Μετά απο 10 λεπτα αντιπαραθέσεων, ούτε στη Βουλή των Ελλήνων να βρισκόμασταν ακούστηκε η λέξη POLICE και η κατάσταση σοβάρεψε αυτόματως. POLICE?Εαν θέλει POLICE, ας έρθει η POLICE μιστερ! Έτσι και κατέφτασε! Μια ακόμα σημαντική διευκρίνηση: κανείς τους δε μιλούσε αγγλικά. Στην αρχή η αστυνομία πήγε να μας δικαιολογήσει αλλά μόλις μυρίστηκε πως υπάρχει ευκολο παραδάκι σε αυτή τήν υπόθεση, τότε ανεβάζαν τη τιμή οι ίδιοι οι αστυνομικοί!
Μετά απο ένα μισάωρο διαπραγματεύσεων, δεχθήκαμε να πάμε στο τμήμα αντί να πληρώσουμε τους αστυνομικούς και τον οδηγό το έξτρα μηνιάτικο τους!
Και έστι είδαμε το φώς στο τούνελ. Μας οδήγησαν στο FOREIGN POLICE STATION και προ εκπλήξεως υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά!...και κατανοούσε τη θέση μας. Αλλά ο απτόητος οδηγός συνέχιζε να ζητά την αμοιβή του, ηοποία ποτέ δεν είχε συμφωνηθεί! Το θράσος του φυσικά δεν είχε όρια και έκανε παζάρια μπροστά στον αξιοματικό αστυνομικό! Δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια. Μεχρι και ο αστυνομικός γελούσε με τη κατάσταση, αλλά ως έν απιόνι του όλου κρατικού μηχανισμού προσπαθούσε να ζυγιάσει τα πράματα….και έστι καταληξαμε να του δώσουμε 20 ευρώ και να βγαίνουμε φωτογραφίες όλοι μαζί!
Τεχεράνη: Η πολή του χάους.
Τεχεράνη: Η πολή του χάους.
Φώτο 1+2: Η φασαρία και η ανεξέλεγκτη κίνηση δε σταματάει ποτέ στη Τεχεράνη.
Όταν η βενζίνη είναι πιο φθηνή από το νερό, η χρήση του αυτοκινήτου γίνεται αφόρητη. Η Τεχεράνη θεωρείται η δεύτερη πόλη στο κόσμο με ατμοσφαιρική ρύπανση, κα αυτό γινεται αισθητό απο τη πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη πόλη.
Αυτή ή πόλη θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένα μεγάλο “Λουνα Παρκ”, με τα αυτοκνητάκια που τρέχουν σα τρελά χωρίς κανένα όριο και σταματημό. Προφανώς όταν κάνουν μαθήματα οδήγησης, ο πρώτος και ο μόνος κανόνας που μαθαίνουν οι Ιρανοί και τον αποστιθήζουν με ευκολία είναι “πάτα γκάζι”. Το κόκκινο φανάρι δε σημαινεί κάτι το ιδιαίτερο…βρίσκεται στους δρόμους για διακόσμηση. Έαν η κίνηση στην Κωνσταντινούπολη ήταν κάπως επικίνδυνη, εδώ τα πράματα σοβαρέυουν. Πρέπει να έχεις αρκετό θράσος και θάρρος για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους είτε σαν ποδήλάτης ή σαν πεζός.
Το αυτονόητο για ακόμα μια φορά καταρίπτεται.
Το οτι ποδηλατείς στη λωρίδα σου δε σημαίνει κάποια ασφάλεια. Αν και δέ βλέπεις πολλούς ποδηλάτες στη Τεχεράνη, όσοι κυκλοφορούν έχουν εκπαιδευτειί κατάλληλα – σφίνες ανάμεσα σε αμάξια, βγαίνουν ζωντανοί και ξανά χώνονται… Πρέπει να καταφέρεις να αναπτύξεις την κτάλληλη ταχύτητα για να βγείς ζωντανός απο τη κυκλοφοριακή συμφόρηση!
Ο αντίπαλος σου σε αυτό το παιχνιδι του τρόμου, ακούει στο όνομα “PAYKAN” - αυτοκίνητο περασμένης τεχνολογίας, πού οπως έχουμε αναφέρει σε πρηγούμενο κεφάλαιο είναι ο υπαίτιος για τα μεγάλα ποσοστά ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Τεχεράνη.
[Φώτο 3+4: Το περίφημο “PAYKAN”]
Ο γκουρού του ποδήλατου βρέθηκε στα στενά της Τεχεράνης.
Ήρθε η στιγμή που χρειαστήκε να ψάξουμε για ένα ενημερωμένο ποδηλατάδικό στη Τεχεράνη. Χρειαζόμασταν κάποια ανταλλακτικά για τη πίσω ρόδα. Κάπου στη Τεχεράνη, μέσα σ’ένα στενό είδαμε μια επιγραφή να λέει SHIMANO, γραμμένο και στα Ιρανικά! Απ’έξω δεν έδινε διόλου την εντύπωση ενός ενημερωμένου ποδηλατάδικου. Μέσα όμως υπήρχαν διαμάντια! Μέχρι και ένα full suspension handmade San Andreas.
[Φώτο 5+6]
Εκεί βέθηκε και ο γκουρού των ποδηλάτων. Ντυμένος με στολή αεροπόρου, και ένα ραφτό στο πίσω μέρος της στολής να επιβαιβεώνει την ειδικότητα του, έδινε στο μαγαζί ένα ύφος επιστοσύνης! Ήταν εκεί για να σου λύσει κάθε απορία. Είχε όμως το δικό του τρόπο να λύνει τα προβλήματα. Ήταν πραγματικά εκεί και περίμενε … για να μεταδώσει τη σοφία του.
[Φώτο 7+8+9: Ο γκουρού του ποδήλατου εν δράσει]
Το εσωτερικό του μαγαζιού αν και άναρχο τοπίο, μετέδιδε μια σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν, αφου βρεθεί το κατάλληλο εργαλείο – μια διαδικασία που έπερνε λίγο χρόνο. [Φώτο 10+11]
Σε μια γωνιά καθόταν και η μασκότ του μαγαζιού δίπλα στο καινούργιο εμπόρευμα απο Ταυλάνδη [Φώτο 12], δίνωντας μια γεύση θυληκότητας στα γρασσαρισμένα εξαρτήματα και τις ανδρικές συζητήσεις.
Τελικά πιστεύω πως το ποδήλατο χρειάζεται αρκετή εμπειρία, και όχι δήθεν κόντρες και σούζες του αέρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.
Φώτο 1+2: Η φασαρία και η ανεξέλεγκτη κίνηση δε σταματάει ποτέ στη Τεχεράνη.
Όταν η βενζίνη είναι πιο φθηνή από το νερό, η χρήση του αυτοκινήτου γίνεται αφόρητη. Η Τεχεράνη θεωρείται η δεύτερη πόλη στο κόσμο με ατμοσφαιρική ρύπανση, κα αυτό γινεται αισθητό απο τη πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη πόλη.
Αυτή ή πόλη θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένα μεγάλο “Λουνα Παρκ”, με τα αυτοκνητάκια που τρέχουν σα τρελά χωρίς κανένα όριο και σταματημό. Προφανώς όταν κάνουν μαθήματα οδήγησης, ο πρώτος και ο μόνος κανόνας που μαθαίνουν οι Ιρανοί και τον αποστιθήζουν με ευκολία είναι “πάτα γκάζι”. Το κόκκινο φανάρι δε σημαινεί κάτι το ιδιαίτερο…βρίσκεται στους δρόμους για διακόσμηση. Έαν η κίνηση στην Κωνσταντινούπολη ήταν κάπως επικίνδυνη, εδώ τα πράματα σοβαρέυουν. Πρέπει να έχεις αρκετό θράσος και θάρρος για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους είτε σαν ποδήλάτης ή σαν πεζός.
Το αυτονόητο για ακόμα μια φορά καταρίπτεται.
Το οτι ποδηλατείς στη λωρίδα σου δε σημαίνει κάποια ασφάλεια. Αν και δέ βλέπεις πολλούς ποδηλάτες στη Τεχεράνη, όσοι κυκλοφορούν έχουν εκπαιδευτειί κατάλληλα – σφίνες ανάμεσα σε αμάξια, βγαίνουν ζωντανοί και ξανά χώνονται… Πρέπει να καταφέρεις να αναπτύξεις την κτάλληλη ταχύτητα για να βγείς ζωντανός απο τη κυκλοφοριακή συμφόρηση!
Ο αντίπαλος σου σε αυτό το παιχνιδι του τρόμου, ακούει στο όνομα “PAYKAN” - αυτοκίνητο περασμένης τεχνολογίας, πού οπως έχουμε αναφέρει σε πρηγούμενο κεφάλαιο είναι ο υπαίτιος για τα μεγάλα ποσοστά ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Τεχεράνη.
[Φώτο 3+4: Το περίφημο “PAYKAN”]
Ο γκουρού του ποδήλατου βρέθηκε στα στενά της Τεχεράνης.
Ήρθε η στιγμή που χρειαστήκε να ψάξουμε για ένα ενημερωμένο ποδηλατάδικό στη Τεχεράνη. Χρειαζόμασταν κάποια ανταλλακτικά για τη πίσω ρόδα. Κάπου στη Τεχεράνη, μέσα σ’ένα στενό είδαμε μια επιγραφή να λέει SHIMANO, γραμμένο και στα Ιρανικά! Απ’έξω δεν έδινε διόλου την εντύπωση ενός ενημερωμένου ποδηλατάδικου. Μέσα όμως υπήρχαν διαμάντια! Μέχρι και ένα full suspension handmade San Andreas.
[Φώτο 5+6]
Εκεί βέθηκε και ο γκουρού των ποδηλάτων. Ντυμένος με στολή αεροπόρου, και ένα ραφτό στο πίσω μέρος της στολής να επιβαιβεώνει την ειδικότητα του, έδινε στο μαγαζί ένα ύφος επιστοσύνης! Ήταν εκεί για να σου λύσει κάθε απορία. Είχε όμως το δικό του τρόπο να λύνει τα προβλήματα. Ήταν πραγματικά εκεί και περίμενε … για να μεταδώσει τη σοφία του.
[Φώτο 7+8+9: Ο γκουρού του ποδήλατου εν δράσει]
Το εσωτερικό του μαγαζιού αν και άναρχο τοπίο, μετέδιδε μια σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν, αφου βρεθεί το κατάλληλο εργαλείο – μια διαδικασία που έπερνε λίγο χρόνο. [Φώτο 10+11]
Σε μια γωνιά καθόταν και η μασκότ του μαγαζιού δίπλα στο καινούργιο εμπόρευμα απο Ταυλάνδη [Φώτο 12], δίνωντας μια γεύση θυληκότητας στα γρασσαρισμένα εξαρτήματα και τις ανδρικές συζητήσεις.
Τελικά πιστεύω πως το ποδήλατο χρειάζεται αρκετή εμπειρία, και όχι δήθεν κόντρες και σούζες του αέρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.
Subscribe to:
Posts (Atom)
