10th of July
We woke up at the Green House Cottage, our familiar room at Colva Beach. A very friendly environment, pigs and chickens are walking around and the green-purple color of the house makes your dreams come true. Its raining quite often…its monsoon period. Humidity also does not allow you to cycle so easily. You are sweating more than normal.
So after 2 days at Green house cottage, due to Hannes’ illness [diarrhea, stomachache and fever… I got the results from the health center the other day in the case of malaria: negative!!!...ou don’t really want to know the symptoms of malaria…it’s a hard disease.] So yes after two days of relaxing, some video editing, cooking and writing we were again up on our saddles. What a nice feeling…to ride away. New pictures are coming straight to your eyes. Its like watching cinema all day long. New faces. New places. New friends! Oh yes today we met some new friends. Our first monkey friends!!! Not on TV screen. Just next to us. They were starring at us. Sitting like kings, on their comfortable trees. I couldn’t stop enjoying the view! Hope they did the same!
Cycling in India at this time of the year – the monsoon period, it’s the most enjoyable I could say. But it does not mean that the Indian countryside is loosing its magic character! The tropical rains transform the fields on endless water lagoons. The Indians are there…at their fields cropping rice. Some others are selling fish on the road. And others laying back with a local drink – Jal, on their hands dreaming The Indian Dream! As the sun was disappearing behind the hills we were approaching Palolem – the quite Goan beach…actually everywhere you go right now in Goa is quite. The tourist are away…far away at other summer resorts were monsoon does not exist.
On our way, we met the only three English or Australian tourists on their hired motorbikes and Danny the English guru from Birmingham. He lives in a small Goan village for 8 years now! I wouldn’t do that not even on my next life…if there is one. But he got bored…he said. And he is moving south to Sri Lanka, as people are nicer and food tastier, according to his words. Who knows…! Maybe his luck it will be bigger down there!...and find his love.
But I believe that wherever you go, it will be the same. Its you that changes, and see things differently. You are going to ask me now, why am I doing this trip then? Well, when you travel away from your secure home you discover and understand yourself better. Some people can manage that, without moving a centimeter from their home. For others, its essential to experience life on different environments, to leave behind the secure, what they know already and search for the unknown.
So, here we are with our bicycles, having cycled 58km today and Hannes is cooking noodles. Oh yes noodles. I can hear my stomach screaming and demonstrating on wide roads for a big portion of noodles! We are trying to keep it balanced; one day I cook, one day he cooks! Yesterdays menu, had cooked beans with tomato sauce and cinnamon – a tasty Greek specialty! Hannes can you please don’t chop the onion under my eyes, please…I am starting to cry, and its not the right day for that.
But really what happened till now dear Angelo? Well I will try to summarise our way from Shiraz to Sarjah and then our arrival to Mumbai – the city of life under the bridge. And from there our train trip south to Goa.
Our flight from Shiraz, Iran via Sharjah (Dubai) to Mumbai was one of dramatic changes. First of all, one of our companion Dean (Kostas Mavridis) left us at the hands of god….which one, really don’t know. The Indian culture was welcoming us. On the airplane Ifelt exactly how a non-westerner feels when arrives at Europe or any other ‘western’ country: like a fly on the milk! It’s a kind of an oppressive feeling, when all the eyes around looks at you. I was frightened for a moment when a woman with “no face” turned back and looked at me. It is a weird feeling not to know who is staring at you. But I was so tired that fell asleep right away, even the Arabic speaking captain was familiar on my ears like I have been again on such a flight. The sleep was sweat and deep. And oh yes when we arrived at Sarjah airport I had my espresso coffee after a long time. Just one, I am not allowed to drink more. And from there we flew to Mumbai. An airplane full of Indians and a Bollywood film on screens. So after almost 4 hour flight we touch the Indian ground. Humid air and smelly sticks came right away upon me. So humid, I couldn’t even breathe. You get used of it after a while.
The Indians are friendly and nice people they look. Danny the English has an opposite opinion: “don’t trust them, they misguide you all the time” he said. Well this is partly true, as I can say from my little experience till now.
So we got two taxis, loaded with our bicycles on the roof and we set off for the city centre of Mumbai: 30km far away!!! We couldn’t actually cycle that during the night…and for sure, we would get lost on the way. And by the way I enjoyed the ride by taxi. The driver even if he couldn’t speak English, was very expressive….actually… bullshit….he was quieter than ever…no face expressions at all. So I decided to devote myself on exploring the urban space of Mumbai. Well I can say that the first sight shocked me. Homeless people are something common. Life under bridges is a fact. Children running behind you asking for food. Probably a human life in India, as far as I can understand is not something so valued.
Sea Lord hostel. Clean room? Well you cant say that. But was not so bad. For two days sleep was fair enough. Next day walking around the city was a great experience. Poverty and wealth are living together and so close in India. The English colonialism is still here. Victoria train station. Left hand driving. School uniforms for children. Etc etc.
Two days in Mumbai I think are enough. But we didn’t miss the chance to work as extras at a Bollywood film! Oh yes we had this kind of glory...I had the chance to get to know from the inside how Bollywood film industry works. We act as tourist (obviously) at an Indian club! Was fun…with funny Indian style clothes!
And at 7 am we took the train to Madgaor, Goa. Twelve hours trip. I was so tired but didn’t want to sleep at all. The scenery was amazing. We booked two seats at 2nd class - such a great experience! Meeting local people, taking photographs the passing food sellers, filming the forests and the train stations passing by!
On the way I made a good friend: a little mouse!
And here we are in Goa. After doing a round trip by our beloved bicycles at Old Goa, passing by the local health center to examine Hannes, we arrived at Palolem – south of Goa and I am ready to eat these delicious noodles made by glorious Hannes’ hands!
Bon appetite my dear friends.
Thursday, July 10, 2008
Sunday, June 29, 2008
Esfahan – Shiraz: The nomads world
Esfahan=Amir Kabir Hostel.
Εsfahan= ανατολίτικο παζάρι.
Esfahan= πρασινο και ποδηλατόδρομοι.
Το Esfahan μπορεί να θεωρηθεί ώς μια πολή του πολιτισμού. Το ποτάμι δίνει μια άλλη πνοή στη πόλη. Παρέες ανδρών κάτω απο τις γέφυρες δε κάνουν κάτι το παράνομο, αλλά μονο τραγουδούν, τραγπύδια του πόνου. Παρέες δίπλα στο ποτάμι συζητούν μέχρι αργά το βράδυ. Η ζέστη είναι έντονη για πολύ ώρα αφότου ο ήλιος έχει εξαφανιστεί απο τον ορίζοντα. Ζευγαράκια κάθονται λίγο πιο απόμερα και σε σκοτεινά παγκάκια, χωρίς ομώς κανένα ερωτικό άγγιγμα να περιέχεται το σενάριο. Το αγγιγμα του χεριού έχει χτυπήσει κόκκινο. Φιλιά και αγκαλίες είναι απαγορευμένα φρούτα σε δημόσιους χώρους.
Τα αυτοκίνητα “PAYKAN” κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, αλλά αυτή τη φορά συναγωνίζονται με τα ποδήλατα στους δρόμους του Esfahan!
Θα μείνουμε για τρείς μέρες στο Amir Kabir Ηostel, ένας τόπος συνάντησης πολλών ταξιδιωτών και ιδίως ποδηλατών!
Εδώ γνωρίσαμε και τον γκουρού της ταξιδιωτικής ποδηλασίας: τον Dai Suke [www.daisukebike.be]. Ξεκίνησε το 1998 απο την Ιαπωνία και βρίσκεται για 10 ολόκληρα χρόνια το δρόμο με το ίδιο ποδήλατο! Έχει κάνει δύο φορές το γύρο του κόσμου και τον επαναλμβάνει απο διαφορετικά σημεία του κόσμου. Έχει αλλάξει τρεις φορές σέλλα κλπ κλπ. Νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να μας πεί. Έχουν δει τα μάτια του πολλά και η ψυχή του άλλα τόσα!
Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο μπορείς να ακούσεις πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες και εμπειρίες, αλλά οι σχέσεις πολλές φορές ανακυκλώνονται μέσα σε μια δυτική τετριμένη νοοτροπία. Οι συζητήσεις αρκετές φορές δέ ξεφευγουν απο το ζήτημα της βίζας και πόσο εύκολο είναι να βγάλεις μία και πόσο καιρό περιμένουν γαι την έγκριση κλπ κλπ…που στο τέλος ξεχνούν να ζήσουν πραγματικά το μέρος στο οποίο βρίσκονται.
Και μια πρακτικου τύπου παρατήρηση: το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έιναι απο τα καταλληλότερα για ποδηλάτες μιας και μπορείς να βάλεις το ποδήλατο σου στην εσωτερική αυλή, κάτι το οπόιο σε βγάζει απο περριτές ανυσηχίες.
Έτσι λοιπόν μετά απο τη γεμάτη συναισθήματα και εικόνες συνέντευξη με τον Ιάπωνα Dai Suke, ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουμε. Τέταρτο μέλος προστέθηκε στη ποδηλατική μας παρέα: ο κωμικός και συμπαθητικός Carlos απο Αργεντινή. Ήταν 6 το πρώι όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για τα βούνα Zagros! Τα τοπία ερήμου συνέχισαν να μας κανουν παρέα μέχρι και το υψόμετρο των 2270μ. Μετά απο 110 χιλιόμετρα, τα οποία καταφέραμε να τα κάνουμε σε 6:31 ώρες, αποφασίσαμε πως πρέπει να κατασκηνώσουμε. Κατα τις 8 το βράδυ βρήκαμε τη πρώτη νομαδική κατασκήνωση και λιγοστα δέντρα. Εκεί που είμασταν έτοιμοι να στήσουμε τις σκηνές μας, μας προσεγγίζει ένας νομάς και με νοήματα μας λέει να φύγουμε αλλιώς θα πυροβολήσουν! Τι θα πυροβολήσουν; Καλύτερα να μη το μάθουμε!
Τις επόμενες δύο μέρες καταφέραμε να κάνουμε απο 99χιλ και 90χιλ αντίστοιχα!...και η διαδρομή μας περιείχε τα εξής:
5 κουταλιές τούνελ.
3 κουταλάκια του γλυκού χωριά.
Καμιά 50αριά παιδάκια να μας περικυκλώνουν και να μας περιεργάζονται.
7 παιδιά απο το χωρίο Maymand που παίζαν ξύλο και τους κάναμε εκπαιδευτικό μάθημα ηλεκτρονικού τύπου!
Μπάνιο στο ποτάμι.
Μια ηλίαση.
Και μια φιλοξενεία απο τον Karim στο σπίτι του!
Αυτο το συστατικό, η άτιμη η ηλίαση με καθήλωσε για μία μέρα στη πρωτεύουσα της περιοχής Yasuz με πυρετό και πόνους στη κοιλιά. Ευτυχώς δε κράτησε πολύ. Να είναι καλά ο Carlos που μου έδινε κρύες κομπρέσες.
Έστι λοιπόν στις 30 Ιουνίου φτάσαμε στους πολυπόθητους καταρράκτες! Άλλα απο λάθος μας παγιδευτήκαμε σε αυτή τη περιοχή…και κανείς μας δε θέλει να ανεβεί τις 12% κατηφόρες που κατεβήκαμε…θα ξεψυχήσουμε και εμείς και τα ποδήλατα μας! Και έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ένας καλός άνθρωπος μας πήρε με το φορτηγάκι του και μας πήγε μέχρι τη πόλη Sebitah , 70 χιλιόμετρα νοτιότερα και πέρασμα απο τα 2980μ!!! Μέχρι λοιπόν φτάσουν οι φίλοι μας στο προορισμό τους και για να μή λαχανιάζουμε άσκοπα μαζί τους, ας σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που συνέβει στο μεσημεριανό διάλλειμα των ταξιδιωτών πριν τους καταρράκτες. Ήταν 1 το μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε – κλασσικό φαινόμενο. Βρήκαμε δέντρα, ένα ρυάκι και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε για κάποιες ώρες. Η χθεσινή σούπα και ένα τσάι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις. Είναι δεδομένο πως τα ζεστά φαγητά και ιδίως το τσαί κρατάει τη θερμοκρασία του σώματος σου σε τέτοιο επίπεδο για να μην ιδρώνεις τοοοοσο πολύ. Και εκεί που απολαμβάναμε τη σκιά, μια οικογένεια ιρανών κατεύθασε. Έξι με εφτά άτομα σε κάθε αυτοκίνητο ώς συνήθως, άρχισαν να κατεβάζουν τη πραμάτεια και τα φαγητά τους για να κάνουν ένα εξαίσιο πικ-νικ….και ξάφνου βγάζουν και ένα ζωντανό απο το πορτ-μπαγκαζ. Ένα ολοζώντανο κατσίκι δεμενο στα τέσσερα, να μή βγάζει μιλιά. Όχι πως εμείς μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά…είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τοσο φρέσκο γευμα πρώτη φορά έβλεπα…!
Ήταν Δευτέρα 30 Ιουλιου όταν μπήκαμε στη πόλη Shiraz, κοντά στη Persepolis – τη πόλη που έκαψε ο Αλέξανδρος ο Μέγας για χάρη μιας γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω με ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως όλα γίνονται για χάρη μιας γυναίκας;;;;
Καλή συνέχεια.
Εsfahan= ανατολίτικο παζάρι.
Esfahan= πρασινο και ποδηλατόδρομοι.
Το Esfahan μπορεί να θεωρηθεί ώς μια πολή του πολιτισμού. Το ποτάμι δίνει μια άλλη πνοή στη πόλη. Παρέες ανδρών κάτω απο τις γέφυρες δε κάνουν κάτι το παράνομο, αλλά μονο τραγουδούν, τραγπύδια του πόνου. Παρέες δίπλα στο ποτάμι συζητούν μέχρι αργά το βράδυ. Η ζέστη είναι έντονη για πολύ ώρα αφότου ο ήλιος έχει εξαφανιστεί απο τον ορίζοντα. Ζευγαράκια κάθονται λίγο πιο απόμερα και σε σκοτεινά παγκάκια, χωρίς ομώς κανένα ερωτικό άγγιγμα να περιέχεται το σενάριο. Το αγγιγμα του χεριού έχει χτυπήσει κόκκινο. Φιλιά και αγκαλίες είναι απαγορευμένα φρούτα σε δημόσιους χώρους.
Τα αυτοκίνητα “PAYKAN” κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, αλλά αυτή τη φορά συναγωνίζονται με τα ποδήλατα στους δρόμους του Esfahan!
Θα μείνουμε για τρείς μέρες στο Amir Kabir Ηostel, ένας τόπος συνάντησης πολλών ταξιδιωτών και ιδίως ποδηλατών!
Εδώ γνωρίσαμε και τον γκουρού της ταξιδιωτικής ποδηλασίας: τον Dai Suke [www.daisukebike.be]. Ξεκίνησε το 1998 απο την Ιαπωνία και βρίσκεται για 10 ολόκληρα χρόνια το δρόμο με το ίδιο ποδήλατο! Έχει κάνει δύο φορές το γύρο του κόσμου και τον επαναλμβάνει απο διαφορετικά σημεία του κόσμου. Έχει αλλάξει τρεις φορές σέλλα κλπ κλπ. Νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να μας πεί. Έχουν δει τα μάτια του πολλά και η ψυχή του άλλα τόσα!
Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο μπορείς να ακούσεις πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες και εμπειρίες, αλλά οι σχέσεις πολλές φορές ανακυκλώνονται μέσα σε μια δυτική τετριμένη νοοτροπία. Οι συζητήσεις αρκετές φορές δέ ξεφευγουν απο το ζήτημα της βίζας και πόσο εύκολο είναι να βγάλεις μία και πόσο καιρό περιμένουν γαι την έγκριση κλπ κλπ…που στο τέλος ξεχνούν να ζήσουν πραγματικά το μέρος στο οποίο βρίσκονται.
Και μια πρακτικου τύπου παρατήρηση: το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έιναι απο τα καταλληλότερα για ποδηλάτες μιας και μπορείς να βάλεις το ποδήλατο σου στην εσωτερική αυλή, κάτι το οπόιο σε βγάζει απο περριτές ανυσηχίες.
Έτσι λοιπόν μετά απο τη γεμάτη συναισθήματα και εικόνες συνέντευξη με τον Ιάπωνα Dai Suke, ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουμε. Τέταρτο μέλος προστέθηκε στη ποδηλατική μας παρέα: ο κωμικός και συμπαθητικός Carlos απο Αργεντινή. Ήταν 6 το πρώι όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για τα βούνα Zagros! Τα τοπία ερήμου συνέχισαν να μας κανουν παρέα μέχρι και το υψόμετρο των 2270μ. Μετά απο 110 χιλιόμετρα, τα οποία καταφέραμε να τα κάνουμε σε 6:31 ώρες, αποφασίσαμε πως πρέπει να κατασκηνώσουμε. Κατα τις 8 το βράδυ βρήκαμε τη πρώτη νομαδική κατασκήνωση και λιγοστα δέντρα. Εκεί που είμασταν έτοιμοι να στήσουμε τις σκηνές μας, μας προσεγγίζει ένας νομάς και με νοήματα μας λέει να φύγουμε αλλιώς θα πυροβολήσουν! Τι θα πυροβολήσουν; Καλύτερα να μη το μάθουμε!
Τις επόμενες δύο μέρες καταφέραμε να κάνουμε απο 99χιλ και 90χιλ αντίστοιχα!...και η διαδρομή μας περιείχε τα εξής:
5 κουταλιές τούνελ.
3 κουταλάκια του γλυκού χωριά.
Καμιά 50αριά παιδάκια να μας περικυκλώνουν και να μας περιεργάζονται.
7 παιδιά απο το χωρίο Maymand που παίζαν ξύλο και τους κάναμε εκπαιδευτικό μάθημα ηλεκτρονικού τύπου!
Μπάνιο στο ποτάμι.
Μια ηλίαση.
Και μια φιλοξενεία απο τον Karim στο σπίτι του!
Αυτο το συστατικό, η άτιμη η ηλίαση με καθήλωσε για μία μέρα στη πρωτεύουσα της περιοχής Yasuz με πυρετό και πόνους στη κοιλιά. Ευτυχώς δε κράτησε πολύ. Να είναι καλά ο Carlos που μου έδινε κρύες κομπρέσες.
Έστι λοιπόν στις 30 Ιουνίου φτάσαμε στους πολυπόθητους καταρράκτες! Άλλα απο λάθος μας παγιδευτήκαμε σε αυτή τη περιοχή…και κανείς μας δε θέλει να ανεβεί τις 12% κατηφόρες που κατεβήκαμε…θα ξεψυχήσουμε και εμείς και τα ποδήλατα μας! Και έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ένας καλός άνθρωπος μας πήρε με το φορτηγάκι του και μας πήγε μέχρι τη πόλη Sebitah , 70 χιλιόμετρα νοτιότερα και πέρασμα απο τα 2980μ!!! Μέχρι λοιπόν φτάσουν οι φίλοι μας στο προορισμό τους και για να μή λαχανιάζουμε άσκοπα μαζί τους, ας σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που συνέβει στο μεσημεριανό διάλλειμα των ταξιδιωτών πριν τους καταρράκτες. Ήταν 1 το μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε – κλασσικό φαινόμενο. Βρήκαμε δέντρα, ένα ρυάκι και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε για κάποιες ώρες. Η χθεσινή σούπα και ένα τσάι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις. Είναι δεδομένο πως τα ζεστά φαγητά και ιδίως το τσαί κρατάει τη θερμοκρασία του σώματος σου σε τέτοιο επίπεδο για να μην ιδρώνεις τοοοοσο πολύ. Και εκεί που απολαμβάναμε τη σκιά, μια οικογένεια ιρανών κατεύθασε. Έξι με εφτά άτομα σε κάθε αυτοκίνητο ώς συνήθως, άρχισαν να κατεβάζουν τη πραμάτεια και τα φαγητά τους για να κάνουν ένα εξαίσιο πικ-νικ….και ξάφνου βγάζουν και ένα ζωντανό απο το πορτ-μπαγκαζ. Ένα ολοζώντανο κατσίκι δεμενο στα τέσσερα, να μή βγάζει μιλιά. Όχι πως εμείς μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά…είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τοσο φρέσκο γευμα πρώτη φορά έβλεπα…!
Ήταν Δευτέρα 30 Ιουλιου όταν μπήκαμε στη πόλη Shiraz, κοντά στη Persepolis – τη πόλη που έκαψε ο Αλέξανδρος ο Μέγας για χάρη μιας γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω με ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως όλα γίνονται για χάρη μιας γυναίκας;;;;
Καλή συνέχεια.
Friday, June 20, 2008
Karaj – Esfahan: The Paykan Runaway.
Στίς 20 Ιουνίου 2008, ημέρα Παρασκευή, ένα ποδηλατικό ταξίδι, ένα ντοκιμαντέρ για το ποδήλατο βρισκόταν στη γραμμή της εκκίνησης. Μόλις άκουσα το ‘κλίκ’ απο τα πετάλια και τους πρώτους ήχους της αλύσίδας πάνω στα γρανάζια τότε συνηδειτοποίησα πως ξεκινούσε μια εμπειρία ζωής, στην οποία θα έπερνα ουσιαστικό μέρος.
Μετά απο δύο μέρες στο Karaj, όπου φιλοξενηθήκαμε απο το συμπαθητικό ζευγάρι Ιρανών Amir και Azadeh, είμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Κατέυθυνση: Νότια. Τελικός προορισμός: Shiraz. 900 χιλιόμετρα απο τη πρωτεύουσα του Ιράν, τη Τεχεράνη. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σέλλα και αφήνεις πίσω σου τη σιγουρία μιας Ιρανικής φιλοξενείας, τη σιγουρία ενός σπιτιού τότε καταλαβαίνεις πως γίνεσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου και των εκπλήξεων που κρύβει. Είσαι εκτεθιμένος σε οποιαδήποτε αλλαγή που εξελίσεται στην ύπαιθρο, έξω απο τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά η ανάγκη και έξάρτηση μας στην ασφάλεια και την άνεση που προσφέρει ένα σπιτικό, δέ μπορούμε να την απορίψουμε εξ’ολοκλήρου. Πιστεύω πως δέν υπαρχεί και λόγος για μια τέτοιου είδους κίνηση.
Είχε ήδη αρκετή ζέστη καθώς αφήναμε πίσω μας τα βουνά που περιτριγυρίζουν τη Τεχεράνη και το Karaj. Τα πρώτα σημάδια του ανεξήγητου ιρανικού παραλογισμού έκαναν την εμφάνιση τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη…ο τρόπος οδήγησης αμφίβολης ασφάλειας! Καθώς ποδηλατούσαμε για να βγούμε απο την αστική ζώνη, ένιωθα σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ένιωθα πολλά ιρανικά βλέμματα να περιεργάζονται τη παρουσία μας, καθώς περνούσαμε απο μπροστά τους, σαν ένα καρρέ σε μια κινηματογραφική οθόνη.
“Hello mister…!”
“Where do you come from?”
“Hello mister…!”
Ήταν κάτι το καινούργιο. Κάτι το ευχάριστο – τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στη συνέχεια καθώς περνούσαν οι μέρες και όλο και περισσότεροι Ιρανοί σε πειτριγυρίζαν όταν έκανες μια στάση, γινόταν κουραστικό. Ο τουρισμός και ιδίως ένα τέτοιο είδος εναλλακτικού τουρισμού με ποδήλατο, ξαφνιάζει αρκετούς Ιρανούς.
“Why do you come to Iran?”…”Who are you?”
Ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός στη τοπική γλώσσα “Shallam”, σε αφήνει να συνεχίσεις να ποδηλατείς. Μετά από ένα λάστιχο, καταφέραμε να βγούμε απο τα περίχωρα της πρωτέυουσας.
Καθώς αγγίζαμε παραδοσιακές ιρανικές περιοχές, η αγροτική ενασχόληση γινόταν πιο έντονη. Πολύ συχνά δέχεσαι κεράσματα φρούτων, τα οποία σε δροσίζουν καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίτ του. 45 βαθμοί κελσίου στο θερμόμετρο και η διακοπή για τη μεσημεριανή ξεκούραση γίνεται αναγκαία:το πεύκο δίπλα στη πόλη φάντασμα ήταν σωτήριο. Μετά απο 100 χιλιόμετρα ποδηλασίας, την έντονη παρούσία της ερήμου και των μικρού μεγέθους ανεμοστρόβιλων της (για κάποια στιγμή κατάφερα να βρεθώ μέσα σ’εναν ανεμοστρόβιλο, ο οποιος με καθήλωσε για λίγα δευτερόλεπτα), κατασκηνώσαμε σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά στη πόλη Saveh.
Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο μεγάλες αποστάσεις και ιδίως σε ερημικές περιοχές, είναι αναγκαίο να προνοήσεις για νερό και φαί, καθώς αρκετές φορές δε θα καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια πόλη ή χωριό. Ξεκούραση. Ω, ναι ένας καλός ύπνος μπορεί να φορτώσει τις μπαταρίες σου αρκετά για την επόμενη μέρα. Και ο καλύτερος σύμβουλος για έναν καλό ύπνο είναι το thermarest – φουσκωτό στρώμα, μικρού όγκου.
Saveh: μια κομώπολη ανάμεσα σε βουνά και έρημο. Ανεφοδιαστήκαμε με τρόφιμα και φρούτα – όχι αρκετά, μιας και δέν υπάρχει αρκτετός χώρος πάνω στο ποδήλατο και συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το νότο. Ο σπαρτιατικος τρόπος ζώης ενός ποδηλατικού ταξιδιού είναι αναπόφευκτος. Άν και χρειάζεσαι αρκετά τρόφιμα για αποθέματα ενέργειας, ό χώρος του ποδήλατου είναι αρκετά περιοριστικός για πολυτέλειες. “BACK TO THE BASICS” είναι το σλόγκαν της ποδηλατικής μας ζωής.
Η παρουσία της αστυνομίας άν και συχνή, είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Παρ’ολα αυτά μετά απο δύο ποδηλατικές πμέρες έιχαμε τη πρώτη μας γνωριμία με την ιρανική τροχαία…τα ποδήλατα απαγορεύοναι στις εθνικές οδούς. Τα μηχανοκίνητα δίτροχα όμως που κυκλοφορύν με αντίθετη κατεύθυνση;…γιαυτά προφανώς δέ γίνεται λόγος.
Στο Ιράν μπορείς να δείς και να ζήσεις πολλά παράδοξα. Προφανώς υπάρχει ένας άγραφος νόμος, ο οποίος λύνει κάθε ειδους προβλήματα. Μια προφορική υπόσχεση που είναι πολύ πιο ισχύρη απο έναν νόμο.
Αφού λοιπόν είχαμε και μια παρατήρηση απο την ιρανική αστυνομία συνεχίσαμε το δρόμο μας υπο τη συνεχή επίβλεψη του ήλιου. Η ζέστη όμως δέ μας άφησε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα. Η απόφασή ήταν ομόφωνη: ας κάνουμε ώτοστοπ.
Και έτσι έγινε. Στα πρώτα διόδια που σταματήσαμε για νερό, σταματήσαμε και ένα φορτηγό. Δεχτήκαν να μας πάνε στο Esfahan – περίπου 150 χιλιόμετρα νότια. Διευκρίνηση: δέν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για λεφτά…ώτοστόπ κάναμε. Σε μια στάση, μια ώρα αργότερα, ο οδηγός μας κερνάει παγωτά, μας ρίχνει ένα χαμόγελο και μας προτείνει να μας πάει στο Shiraz, 600 χιλιόμετρα πιο κάτω για τη τιμή των 100 ευρώ. Φυσικά εμείς δε δεχθήκαμε μιας και με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ιράν άλλο ένα μήνα, εάν το αντέχαν τα νεύρα μας. Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Esfahan, μετά απο φωνές και νοήματα σταμάτησε στο περιφεριακό της πόλης. Ο οδηγός συνέχιζε για το Shiraz, όπως φένεται ήθελα πού τα 100 ευρώ. Κατεβήκαμε απο το φορτήγό, αλλά τα ποδηλάτα μας δε μπορούσαν να πάρουν “βίζα”: ο οδηγό επέμενε πως έπρεπε να του δώσουμε τα 100 ευρώ! Ω ναι, ζητούσε τα λεφτα που νόμιζε οτι του ανήκουν!
Μετά απο 10 λεπτα αντιπαραθέσεων, ούτε στη Βουλή των Ελλήνων να βρισκόμασταν ακούστηκε η λέξη POLICE και η κατάσταση σοβάρεψε αυτόματως. POLICE?Εαν θέλει POLICE, ας έρθει η POLICE μιστερ! Έτσι και κατέφτασε! Μια ακόμα σημαντική διευκρίνηση: κανείς τους δε μιλούσε αγγλικά. Στην αρχή η αστυνομία πήγε να μας δικαιολογήσει αλλά μόλις μυρίστηκε πως υπάρχει ευκολο παραδάκι σε αυτή τήν υπόθεση, τότε ανεβάζαν τη τιμή οι ίδιοι οι αστυνομικοί!
Μετά απο ένα μισάωρο διαπραγματεύσεων, δεχθήκαμε να πάμε στο τμήμα αντί να πληρώσουμε τους αστυνομικούς και τον οδηγό το έξτρα μηνιάτικο τους!
Και έστι είδαμε το φώς στο τούνελ. Μας οδήγησαν στο FOREIGN POLICE STATION και προ εκπλήξεως υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά!...και κατανοούσε τη θέση μας. Αλλά ο απτόητος οδηγός συνέχιζε να ζητά την αμοιβή του, ηοποία ποτέ δεν είχε συμφωνηθεί! Το θράσος του φυσικά δεν είχε όρια και έκανε παζάρια μπροστά στον αξιοματικό αστυνομικό! Δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια. Μεχρι και ο αστυνομικός γελούσε με τη κατάσταση, αλλά ως έν απιόνι του όλου κρατικού μηχανισμού προσπαθούσε να ζυγιάσει τα πράματα….και έστι καταληξαμε να του δώσουμε 20 ευρώ και να βγαίνουμε φωτογραφίες όλοι μαζί!
Μετά απο δύο μέρες στο Karaj, όπου φιλοξενηθήκαμε απο το συμπαθητικό ζευγάρι Ιρανών Amir και Azadeh, είμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Κατέυθυνση: Νότια. Τελικός προορισμός: Shiraz. 900 χιλιόμετρα απο τη πρωτεύουσα του Ιράν, τη Τεχεράνη. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σέλλα και αφήνεις πίσω σου τη σιγουρία μιας Ιρανικής φιλοξενείας, τη σιγουρία ενός σπιτιού τότε καταλαβαίνεις πως γίνεσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου και των εκπλήξεων που κρύβει. Είσαι εκτεθιμένος σε οποιαδήποτε αλλαγή που εξελίσεται στην ύπαιθρο, έξω απο τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά η ανάγκη και έξάρτηση μας στην ασφάλεια και την άνεση που προσφέρει ένα σπιτικό, δέ μπορούμε να την απορίψουμε εξ’ολοκλήρου. Πιστεύω πως δέν υπαρχεί και λόγος για μια τέτοιου είδους κίνηση.
Είχε ήδη αρκετή ζέστη καθώς αφήναμε πίσω μας τα βουνά που περιτριγυρίζουν τη Τεχεράνη και το Karaj. Τα πρώτα σημάδια του ανεξήγητου ιρανικού παραλογισμού έκαναν την εμφάνιση τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη…ο τρόπος οδήγησης αμφίβολης ασφάλειας! Καθώς ποδηλατούσαμε για να βγούμε απο την αστική ζώνη, ένιωθα σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ένιωθα πολλά ιρανικά βλέμματα να περιεργάζονται τη παρουσία μας, καθώς περνούσαμε απο μπροστά τους, σαν ένα καρρέ σε μια κινηματογραφική οθόνη.
“Hello mister…!”
“Where do you come from?”
“Hello mister…!”
Ήταν κάτι το καινούργιο. Κάτι το ευχάριστο – τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στη συνέχεια καθώς περνούσαν οι μέρες και όλο και περισσότεροι Ιρανοί σε πειτριγυρίζαν όταν έκανες μια στάση, γινόταν κουραστικό. Ο τουρισμός και ιδίως ένα τέτοιο είδος εναλλακτικού τουρισμού με ποδήλατο, ξαφνιάζει αρκετούς Ιρανούς.
“Why do you come to Iran?”…”Who are you?”
Ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός στη τοπική γλώσσα “Shallam”, σε αφήνει να συνεχίσεις να ποδηλατείς. Μετά από ένα λάστιχο, καταφέραμε να βγούμε απο τα περίχωρα της πρωτέυουσας.
Καθώς αγγίζαμε παραδοσιακές ιρανικές περιοχές, η αγροτική ενασχόληση γινόταν πιο έντονη. Πολύ συχνά δέχεσαι κεράσματα φρούτων, τα οποία σε δροσίζουν καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίτ του. 45 βαθμοί κελσίου στο θερμόμετρο και η διακοπή για τη μεσημεριανή ξεκούραση γίνεται αναγκαία:το πεύκο δίπλα στη πόλη φάντασμα ήταν σωτήριο. Μετά απο 100 χιλιόμετρα ποδηλασίας, την έντονη παρούσία της ερήμου και των μικρού μεγέθους ανεμοστρόβιλων της (για κάποια στιγμή κατάφερα να βρεθώ μέσα σ’εναν ανεμοστρόβιλο, ο οποιος με καθήλωσε για λίγα δευτερόλεπτα), κατασκηνώσαμε σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά στη πόλη Saveh.
Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο μεγάλες αποστάσεις και ιδίως σε ερημικές περιοχές, είναι αναγκαίο να προνοήσεις για νερό και φαί, καθώς αρκετές φορές δε θα καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια πόλη ή χωριό. Ξεκούραση. Ω, ναι ένας καλός ύπνος μπορεί να φορτώσει τις μπαταρίες σου αρκετά για την επόμενη μέρα. Και ο καλύτερος σύμβουλος για έναν καλό ύπνο είναι το thermarest – φουσκωτό στρώμα, μικρού όγκου.
Saveh: μια κομώπολη ανάμεσα σε βουνά και έρημο. Ανεφοδιαστήκαμε με τρόφιμα και φρούτα – όχι αρκετά, μιας και δέν υπάρχει αρκτετός χώρος πάνω στο ποδήλατο και συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το νότο. Ο σπαρτιατικος τρόπος ζώης ενός ποδηλατικού ταξιδιού είναι αναπόφευκτος. Άν και χρειάζεσαι αρκετά τρόφιμα για αποθέματα ενέργειας, ό χώρος του ποδήλατου είναι αρκετά περιοριστικός για πολυτέλειες. “BACK TO THE BASICS” είναι το σλόγκαν της ποδηλατικής μας ζωής.
Η παρουσία της αστυνομίας άν και συχνή, είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Παρ’ολα αυτά μετά απο δύο ποδηλατικές πμέρες έιχαμε τη πρώτη μας γνωριμία με την ιρανική τροχαία…τα ποδήλατα απαγορεύοναι στις εθνικές οδούς. Τα μηχανοκίνητα δίτροχα όμως που κυκλοφορύν με αντίθετη κατεύθυνση;…γιαυτά προφανώς δέ γίνεται λόγος.
Στο Ιράν μπορείς να δείς και να ζήσεις πολλά παράδοξα. Προφανώς υπάρχει ένας άγραφος νόμος, ο οποίος λύνει κάθε ειδους προβλήματα. Μια προφορική υπόσχεση που είναι πολύ πιο ισχύρη απο έναν νόμο.
Αφού λοιπόν είχαμε και μια παρατήρηση απο την ιρανική αστυνομία συνεχίσαμε το δρόμο μας υπο τη συνεχή επίβλεψη του ήλιου. Η ζέστη όμως δέ μας άφησε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα. Η απόφασή ήταν ομόφωνη: ας κάνουμε ώτοστοπ.
Και έτσι έγινε. Στα πρώτα διόδια που σταματήσαμε για νερό, σταματήσαμε και ένα φορτηγό. Δεχτήκαν να μας πάνε στο Esfahan – περίπου 150 χιλιόμετρα νότια. Διευκρίνηση: δέν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για λεφτά…ώτοστόπ κάναμε. Σε μια στάση, μια ώρα αργότερα, ο οδηγός μας κερνάει παγωτά, μας ρίχνει ένα χαμόγελο και μας προτείνει να μας πάει στο Shiraz, 600 χιλιόμετρα πιο κάτω για τη τιμή των 100 ευρώ. Φυσικά εμείς δε δεχθήκαμε μιας και με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ιράν άλλο ένα μήνα, εάν το αντέχαν τα νεύρα μας. Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Esfahan, μετά απο φωνές και νοήματα σταμάτησε στο περιφεριακό της πόλης. Ο οδηγός συνέχιζε για το Shiraz, όπως φένεται ήθελα πού τα 100 ευρώ. Κατεβήκαμε απο το φορτήγό, αλλά τα ποδηλάτα μας δε μπορούσαν να πάρουν “βίζα”: ο οδηγό επέμενε πως έπρεπε να του δώσουμε τα 100 ευρώ! Ω ναι, ζητούσε τα λεφτα που νόμιζε οτι του ανήκουν!
Μετά απο 10 λεπτα αντιπαραθέσεων, ούτε στη Βουλή των Ελλήνων να βρισκόμασταν ακούστηκε η λέξη POLICE και η κατάσταση σοβάρεψε αυτόματως. POLICE?Εαν θέλει POLICE, ας έρθει η POLICE μιστερ! Έτσι και κατέφτασε! Μια ακόμα σημαντική διευκρίνηση: κανείς τους δε μιλούσε αγγλικά. Στην αρχή η αστυνομία πήγε να μας δικαιολογήσει αλλά μόλις μυρίστηκε πως υπάρχει ευκολο παραδάκι σε αυτή τήν υπόθεση, τότε ανεβάζαν τη τιμή οι ίδιοι οι αστυνομικοί!
Μετά απο ένα μισάωρο διαπραγματεύσεων, δεχθήκαμε να πάμε στο τμήμα αντί να πληρώσουμε τους αστυνομικούς και τον οδηγό το έξτρα μηνιάτικο τους!
Και έστι είδαμε το φώς στο τούνελ. Μας οδήγησαν στο FOREIGN POLICE STATION και προ εκπλήξεως υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά!...και κατανοούσε τη θέση μας. Αλλά ο απτόητος οδηγός συνέχιζε να ζητά την αμοιβή του, ηοποία ποτέ δεν είχε συμφωνηθεί! Το θράσος του φυσικά δεν είχε όρια και έκανε παζάρια μπροστά στον αξιοματικό αστυνομικό! Δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια. Μεχρι και ο αστυνομικός γελούσε με τη κατάσταση, αλλά ως έν απιόνι του όλου κρατικού μηχανισμού προσπαθούσε να ζυγιάσει τα πράματα….και έστι καταληξαμε να του δώσουμε 20 ευρώ και να βγαίνουμε φωτογραφίες όλοι μαζί!
Τεχεράνη: Η πολή του χάους.
Τεχεράνη: Η πολή του χάους.
Φώτο 1+2: Η φασαρία και η ανεξέλεγκτη κίνηση δε σταματάει ποτέ στη Τεχεράνη.
Όταν η βενζίνη είναι πιο φθηνή από το νερό, η χρήση του αυτοκινήτου γίνεται αφόρητη. Η Τεχεράνη θεωρείται η δεύτερη πόλη στο κόσμο με ατμοσφαιρική ρύπανση, κα αυτό γινεται αισθητό απο τη πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη πόλη.
Αυτή ή πόλη θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένα μεγάλο “Λουνα Παρκ”, με τα αυτοκνητάκια που τρέχουν σα τρελά χωρίς κανένα όριο και σταματημό. Προφανώς όταν κάνουν μαθήματα οδήγησης, ο πρώτος και ο μόνος κανόνας που μαθαίνουν οι Ιρανοί και τον αποστιθήζουν με ευκολία είναι “πάτα γκάζι”. Το κόκκινο φανάρι δε σημαινεί κάτι το ιδιαίτερο…βρίσκεται στους δρόμους για διακόσμηση. Έαν η κίνηση στην Κωνσταντινούπολη ήταν κάπως επικίνδυνη, εδώ τα πράματα σοβαρέυουν. Πρέπει να έχεις αρκετό θράσος και θάρρος για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους είτε σαν ποδήλάτης ή σαν πεζός.
Το αυτονόητο για ακόμα μια φορά καταρίπτεται.
Το οτι ποδηλατείς στη λωρίδα σου δε σημαίνει κάποια ασφάλεια. Αν και δέ βλέπεις πολλούς ποδηλάτες στη Τεχεράνη, όσοι κυκλοφορούν έχουν εκπαιδευτειί κατάλληλα – σφίνες ανάμεσα σε αμάξια, βγαίνουν ζωντανοί και ξανά χώνονται… Πρέπει να καταφέρεις να αναπτύξεις την κτάλληλη ταχύτητα για να βγείς ζωντανός απο τη κυκλοφοριακή συμφόρηση!
Ο αντίπαλος σου σε αυτό το παιχνιδι του τρόμου, ακούει στο όνομα “PAYKAN” - αυτοκίνητο περασμένης τεχνολογίας, πού οπως έχουμε αναφέρει σε πρηγούμενο κεφάλαιο είναι ο υπαίτιος για τα μεγάλα ποσοστά ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Τεχεράνη.
[Φώτο 3+4: Το περίφημο “PAYKAN”]
Ο γκουρού του ποδήλατου βρέθηκε στα στενά της Τεχεράνης.
Ήρθε η στιγμή που χρειαστήκε να ψάξουμε για ένα ενημερωμένο ποδηλατάδικό στη Τεχεράνη. Χρειαζόμασταν κάποια ανταλλακτικά για τη πίσω ρόδα. Κάπου στη Τεχεράνη, μέσα σ’ένα στενό είδαμε μια επιγραφή να λέει SHIMANO, γραμμένο και στα Ιρανικά! Απ’έξω δεν έδινε διόλου την εντύπωση ενός ενημερωμένου ποδηλατάδικου. Μέσα όμως υπήρχαν διαμάντια! Μέχρι και ένα full suspension handmade San Andreas.
[Φώτο 5+6]
Εκεί βέθηκε και ο γκουρού των ποδηλάτων. Ντυμένος με στολή αεροπόρου, και ένα ραφτό στο πίσω μέρος της στολής να επιβαιβεώνει την ειδικότητα του, έδινε στο μαγαζί ένα ύφος επιστοσύνης! Ήταν εκεί για να σου λύσει κάθε απορία. Είχε όμως το δικό του τρόπο να λύνει τα προβλήματα. Ήταν πραγματικά εκεί και περίμενε … για να μεταδώσει τη σοφία του.
[Φώτο 7+8+9: Ο γκουρού του ποδήλατου εν δράσει]
Το εσωτερικό του μαγαζιού αν και άναρχο τοπίο, μετέδιδε μια σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν, αφου βρεθεί το κατάλληλο εργαλείο – μια διαδικασία που έπερνε λίγο χρόνο. [Φώτο 10+11]
Σε μια γωνιά καθόταν και η μασκότ του μαγαζιού δίπλα στο καινούργιο εμπόρευμα απο Ταυλάνδη [Φώτο 12], δίνωντας μια γεύση θυληκότητας στα γρασσαρισμένα εξαρτήματα και τις ανδρικές συζητήσεις.
Τελικά πιστεύω πως το ποδήλατο χρειάζεται αρκετή εμπειρία, και όχι δήθεν κόντρες και σούζες του αέρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.
Φώτο 1+2: Η φασαρία και η ανεξέλεγκτη κίνηση δε σταματάει ποτέ στη Τεχεράνη.
Όταν η βενζίνη είναι πιο φθηνή από το νερό, η χρήση του αυτοκινήτου γίνεται αφόρητη. Η Τεχεράνη θεωρείται η δεύτερη πόλη στο κόσμο με ατμοσφαιρική ρύπανση, κα αυτό γινεται αισθητό απο τη πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη πόλη.
Αυτή ή πόλη θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένα μεγάλο “Λουνα Παρκ”, με τα αυτοκνητάκια που τρέχουν σα τρελά χωρίς κανένα όριο και σταματημό. Προφανώς όταν κάνουν μαθήματα οδήγησης, ο πρώτος και ο μόνος κανόνας που μαθαίνουν οι Ιρανοί και τον αποστιθήζουν με ευκολία είναι “πάτα γκάζι”. Το κόκκινο φανάρι δε σημαινεί κάτι το ιδιαίτερο…βρίσκεται στους δρόμους για διακόσμηση. Έαν η κίνηση στην Κωνσταντινούπολη ήταν κάπως επικίνδυνη, εδώ τα πράματα σοβαρέυουν. Πρέπει να έχεις αρκετό θράσος και θάρρος για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους είτε σαν ποδήλάτης ή σαν πεζός.
Το αυτονόητο για ακόμα μια φορά καταρίπτεται.
Το οτι ποδηλατείς στη λωρίδα σου δε σημαίνει κάποια ασφάλεια. Αν και δέ βλέπεις πολλούς ποδηλάτες στη Τεχεράνη, όσοι κυκλοφορούν έχουν εκπαιδευτειί κατάλληλα – σφίνες ανάμεσα σε αμάξια, βγαίνουν ζωντανοί και ξανά χώνονται… Πρέπει να καταφέρεις να αναπτύξεις την κτάλληλη ταχύτητα για να βγείς ζωντανός απο τη κυκλοφοριακή συμφόρηση!
Ο αντίπαλος σου σε αυτό το παιχνιδι του τρόμου, ακούει στο όνομα “PAYKAN” - αυτοκίνητο περασμένης τεχνολογίας, πού οπως έχουμε αναφέρει σε πρηγούμενο κεφάλαιο είναι ο υπαίτιος για τα μεγάλα ποσοστά ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Τεχεράνη.
[Φώτο 3+4: Το περίφημο “PAYKAN”]
Ο γκουρού του ποδήλατου βρέθηκε στα στενά της Τεχεράνης.
Ήρθε η στιγμή που χρειαστήκε να ψάξουμε για ένα ενημερωμένο ποδηλατάδικό στη Τεχεράνη. Χρειαζόμασταν κάποια ανταλλακτικά για τη πίσω ρόδα. Κάπου στη Τεχεράνη, μέσα σ’ένα στενό είδαμε μια επιγραφή να λέει SHIMANO, γραμμένο και στα Ιρανικά! Απ’έξω δεν έδινε διόλου την εντύπωση ενός ενημερωμένου ποδηλατάδικου. Μέσα όμως υπήρχαν διαμάντια! Μέχρι και ένα full suspension handmade San Andreas.
[Φώτο 5+6]
Εκεί βέθηκε και ο γκουρού των ποδηλάτων. Ντυμένος με στολή αεροπόρου, και ένα ραφτό στο πίσω μέρος της στολής να επιβαιβεώνει την ειδικότητα του, έδινε στο μαγαζί ένα ύφος επιστοσύνης! Ήταν εκεί για να σου λύσει κάθε απορία. Είχε όμως το δικό του τρόπο να λύνει τα προβλήματα. Ήταν πραγματικά εκεί και περίμενε … για να μεταδώσει τη σοφία του.
[Φώτο 7+8+9: Ο γκουρού του ποδήλατου εν δράσει]
Το εσωτερικό του μαγαζιού αν και άναρχο τοπίο, μετέδιδε μια σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν, αφου βρεθεί το κατάλληλο εργαλείο – μια διαδικασία που έπερνε λίγο χρόνο. [Φώτο 10+11]
Σε μια γωνιά καθόταν και η μασκότ του μαγαζιού δίπλα στο καινούργιο εμπόρευμα απο Ταυλάνδη [Φώτο 12], δίνωντας μια γεύση θυληκότητας στα γρασσαρισμένα εξαρτήματα και τις ανδρικές συζητήσεις.
Τελικά πιστεύω πως το ποδήλατο χρειάζεται αρκετή εμπειρία, και όχι δήθεν κόντρες και σούζες του αέρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.
Sunday, June 15, 2008
“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 2ον
Αφού λοιπόν βρήκαμε τις αριθμημένες θέσεις που μας αντιστοιχούσαν, ο “Λέοντας” πήρε το δρόμο για τα βάθη της Τουρκίας. Όσο προσχωρούσαμε προς το Κουρδιστάν, που ανήκει προς το παρόν στη Τουρκική επικράτεια, το τοπίο αγρίευε, αποκτούσε ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τα μουστάκια και ο φερετζές έκαναν πιο έντονη την εμφάνιση τους. Το τοπίο ακόμα πράσινο. Τα σπίτια άρχισαν να μετατρέπονται σε πλήθινα οικήματα. Ένιωθες πως συμμετείχες στη ταινία του Winterbottom, “On the road”, μόνο που αντί να προσπαθείς να μεταναστεύσεις στην Ευρώπη εμείς ακολουθούμε την αντίθετη κατεύθυνση. Πάμε για το Ιράν. Ακόμα και οι Ιρανοί μας ρωτάνε με περιέργια: “Γιατί ήρθατε στο Ιράν;”.
Ετσί καταλήγουμε και εμείς να ανρωτιόμαστε γιατί διαλέξαμε να περάσουμε απο το Ιράν. Νόμιζω πως είναι καλύτερα να αφήνεις τέτοιου είδους ερωτήματα αναπάντητα.
Οι στάσεις του λεοφωρείου γινόταν όλο και πιο συχνές. Τσιγάρο. Κατούρημα. Μερικά σνακ. Πηγαδάκια με συζητήσεις. Σχόλια για τους δύο ξένους με ποδήλατα. Χαμόγελα. “Hello mister.” “How are you?” “Where are do you come from mister?”… όσο προχωρούσε η συζήτηση τόσο τα αγγλικά μπερδευόταν με τούρκικα, φαρσί κλπ. Μόλις τους έλεγες τη μαγική λέξη “Unan=Έλληνας”, μεταμφιεζόσουν σε κουμπάρος, σε κολλητό τους φίλο!
Ο χρόνος μέσα στο λεοφωρείο κύλησε με αρκετό ύπνο, αρκετές γνωριμίες, με μια έντονη επιθυμία για ποδηλασία και μία ιρανική ταινία τύπου “Ροδα, τσάντα και κοπάνα” σκηνοθετημένη απο τον Αγγελόπουλο.
Φώτο 1 + 2: Το cult εσωτερικό του Λέοντα και η περίφημη ταινία ιρανική καταγωγής
Μετά απο περίπου 2500 χιλιόμετρα, καμιά δεκαριά στάσεις, δύο βλάβες στη “καινούργιας” τεχνολογίας μηχανή, αρκετούς αρωματικούς ψεκασμούς απο τον ελεγκτή, για τις ανεξέλεγκτες δυσοσμίες που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο, τη μαγευτική θέα του όρους Αραράτ και την έντονη στρατιωτική παρουσία φτάσαμε στα σύνορα. Τρείς ώρες ήταν αρκετές για να γνωριστούμε με τους τελωνειακούς.
Φώτο 3 + 4: Ο Λέοντας αναστενάζει και θέλει ένα χέρι βοήθειας.
Ως τουρίστες Ελληνικής καταγωγής δεχτήκαμε ιδιαίτερη μεταχείρηση: κανένας έλεγχος στα μπαγάζια μας, κανένας λόγος να βγάλουμε τα ποδήλατα για έλεγχο. Ευτυχώς που δε χρειάστηκε να μετακινήσουμε τα ποδήλατα, γιατί τα τράυματα θα ήταν μεγαλύτερα.
Φώτο 5 +6: Τοπία κοντα στα σύνορα με Ιραν και το όρος Αραράτ.
Αφού λοιπον περάσαμε κάτω απο τα ποτραίτα του Χομεϊνί και του Χαμεϊνι, πατήσαμε σε Ιρανικό έδαφος, έπεσε το σκοτάδι, κάναμε στάση για φαί σε παραδοσιακό ιρανικό εστιατόριο και συνεχίσαμε τη πορεία μας για το Karaj, 40 χιλιόμετρα έξω απο τη Τεχεράνη.
Φώτο 7: Ο Χομεϊνί και ο Χαμεϊνί.
Φώτο 8: Παραδοσιακό εστιατόριο με νοστιμότατο κεμπάμ με ρυζι!
Η εθνική οδός για Τεχεράνη ή αλλίως ο κλασσικός δρόμος του μεταξιού, δεν ενδυκνείεται για ποδήλατο μιας και τα φορτηγά, ετών 70, δε σου εμπνέουν αρκετή εμπιστοσύνη για να βγείς στους δρόμους με το μικρό σου δίτροχο.
Όχι πως τα παραδοσιακά αυτοκίνητα στο Ιραν, επονονοματι “PAYKAN” σε αφήνουν στη ησυχία σου για να ποδηλατήσεις χωρίς προβλήματα στα πνευμόνια σου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνα για το μεγάλο ποσοστό ρύπανσης στη Τεχεράνη, η οποία ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για το μετάλλιο της πιο μολυσμένης πόλης.
Σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω στην ησυχία σας, γιατί πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε τα ποδήλατα απο το “νεκροταφείο” του Λέοντα, να τα ξαναζωντανέψουμε και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι οπου θα φιλοξενηθούμε για λίγες μέρες και θα κάνουμε επιτέλους μπάνιο μετά απο 45 ώρες ταξίδι!
Φώτο 9: Τα επιβλητικά φορτηγά στους δρόμους του Ιραν.
Ετσί καταλήγουμε και εμείς να ανρωτιόμαστε γιατί διαλέξαμε να περάσουμε απο το Ιράν. Νόμιζω πως είναι καλύτερα να αφήνεις τέτοιου είδους ερωτήματα αναπάντητα.
Οι στάσεις του λεοφωρείου γινόταν όλο και πιο συχνές. Τσιγάρο. Κατούρημα. Μερικά σνακ. Πηγαδάκια με συζητήσεις. Σχόλια για τους δύο ξένους με ποδήλατα. Χαμόγελα. “Hello mister.” “How are you?” “Where are do you come from mister?”… όσο προχωρούσε η συζήτηση τόσο τα αγγλικά μπερδευόταν με τούρκικα, φαρσί κλπ. Μόλις τους έλεγες τη μαγική λέξη “Unan=Έλληνας”, μεταμφιεζόσουν σε κουμπάρος, σε κολλητό τους φίλο!
Ο χρόνος μέσα στο λεοφωρείο κύλησε με αρκετό ύπνο, αρκετές γνωριμίες, με μια έντονη επιθυμία για ποδηλασία και μία ιρανική ταινία τύπου “Ροδα, τσάντα και κοπάνα” σκηνοθετημένη απο τον Αγγελόπουλο.
Φώτο 1 + 2: Το cult εσωτερικό του Λέοντα και η περίφημη ταινία ιρανική καταγωγής
Μετά απο περίπου 2500 χιλιόμετρα, καμιά δεκαριά στάσεις, δύο βλάβες στη “καινούργιας” τεχνολογίας μηχανή, αρκετούς αρωματικούς ψεκασμούς απο τον ελεγκτή, για τις ανεξέλεγκτες δυσοσμίες που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο, τη μαγευτική θέα του όρους Αραράτ και την έντονη στρατιωτική παρουσία φτάσαμε στα σύνορα. Τρείς ώρες ήταν αρκετές για να γνωριστούμε με τους τελωνειακούς.
Φώτο 3 + 4: Ο Λέοντας αναστενάζει και θέλει ένα χέρι βοήθειας.
Ως τουρίστες Ελληνικής καταγωγής δεχτήκαμε ιδιαίτερη μεταχείρηση: κανένας έλεγχος στα μπαγάζια μας, κανένας λόγος να βγάλουμε τα ποδήλατα για έλεγχο. Ευτυχώς που δε χρειάστηκε να μετακινήσουμε τα ποδήλατα, γιατί τα τράυματα θα ήταν μεγαλύτερα.
Φώτο 5 +6: Τοπία κοντα στα σύνορα με Ιραν και το όρος Αραράτ.
Αφού λοιπον περάσαμε κάτω απο τα ποτραίτα του Χομεϊνί και του Χαμεϊνι, πατήσαμε σε Ιρανικό έδαφος, έπεσε το σκοτάδι, κάναμε στάση για φαί σε παραδοσιακό ιρανικό εστιατόριο και συνεχίσαμε τη πορεία μας για το Karaj, 40 χιλιόμετρα έξω απο τη Τεχεράνη.
Φώτο 7: Ο Χομεϊνί και ο Χαμεϊνί.
Φώτο 8: Παραδοσιακό εστιατόριο με νοστιμότατο κεμπάμ με ρυζι!
Η εθνική οδός για Τεχεράνη ή αλλίως ο κλασσικός δρόμος του μεταξιού, δεν ενδυκνείεται για ποδήλατο μιας και τα φορτηγά, ετών 70, δε σου εμπνέουν αρκετή εμπιστοσύνη για να βγείς στους δρόμους με το μικρό σου δίτροχο.
Όχι πως τα παραδοσιακά αυτοκίνητα στο Ιραν, επονονοματι “PAYKAN” σε αφήνουν στη ησυχία σου για να ποδηλατήσεις χωρίς προβλήματα στα πνευμόνια σου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνα για το μεγάλο ποσοστό ρύπανσης στη Τεχεράνη, η οποία ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για το μετάλλιο της πιο μολυσμένης πόλης.
Σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω στην ησυχία σας, γιατί πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε τα ποδήλατα απο το “νεκροταφείο” του Λέοντα, να τα ξαναζωντανέψουμε και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι οπου θα φιλοξενηθούμε για λίγες μέρες και θα κάνουμε επιτέλους μπάνιο μετά απο 45 ώρες ταξίδι!
Φώτο 9: Τα επιβλητικά φορτηγά στους δρόμους του Ιραν.
“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 2ον
Αφού λοιπόν βρήκαμε τις αριθμημένες θέσεις που μας αντιστοιχούσαν, ο “Λέοντας” πήρε το δρόμο για τα βάθη της Τουρκίας. Όσο προσχωρούσαμε προς το Κουρδιστάν, που ανήκει προς το παρόν στη Τουρκική επικράτεια, το τοπίο αγρίευε, αποκτούσε ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τα μουστάκια και ο φερετζές έκαναν πιο έντονη την εμφάνιση τους. Το τοπίο ακόμα πράσινο. Τα σπίτια άρχισαν να μετατρέπονται σε πλήθινα οικήματα. Ένιωθες πως συμμετείχες στη ταινία του Winterbottom, “On the road”, μόνο που αντί να προσπαθείς να μεταναστεύσεις στην Ευρώπη εμείς ακολουθούμε την αντίθετη κατεύθυνση. Πάμε για το Ιράν. Ακόμα και οι Ιρανοί μας ρωτάνε με περιέργια: “Γιατί ήρθατε στο Ιράν;”.
Ετσί καταλήγουμε και εμείς να ανρωτιόμαστε γιατί διαλέξαμε να περάσουμε απο το Ιράν. Νόμιζω πως είναι καλύτερα να αφήνεις τέτοιου είδους ερωτήματα αναπάντητα.
Οι στάσεις του λεοφωρείου γινόταν όλο και πιο συχνές. Τσιγάρο. Κατούρημα. Μερικά σνακ. Πηγαδάκια με συζητήσεις. Σχόλια για τους δύο ξένους με ποδήλατα. Χαμόγελα. “Hello mister.” “How are you?” “Where are do you come from mister?”… όσο προχωρούσε η συζήτηση τόσο τα αγγλικά μπερδευόταν με τούρκικα, φαρσί κλπ. Μόλις τους έλεγες τη μαγική λέξη “Unan=Έλληνας”, μεταμφιεζόσουν σε κουμπάρος, σε κολλητό τους φίλο!
Ο χρόνος μέσα στο λεοφωρείο κύλησε με αρκετό ύπνο, αρκετές γνωριμίες, με μια έντονη επιθυμία για ποδηλασία και μία ιρανική ταινία τύπου “Ροδα, τσάντα και κοπάνα” σκηνοθετημένη απο τον Αγγελόπουλο.
Φώτο 1 + 2: Το cult εσωτερικό του Λέοντα και η περίφημη ταινία ιρανική καταγωγής
Μετά απο περίπου 2500 χιλιόμετρα, καμιά δεκαριά στάσεις, δύο βλάβες στη “καινούργιας” τεχνολογίας μηχανή, αρκετούς αρωματικούς ψεκασμούς απο τον ελεγκτή, για τις ανεξέλεγκτες δυσοσμίες που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο, τη μαγευτική θέα του όρους Αραράτ και την έντονη στρατιωτική παρουσία φτάσαμε στα σύνορα. Τρείς ώρες ήταν αρκετές για να γνωριστούμε με τους τελωνειακούς.
Φώτο 3 + 4: Ο Λέοντας αναστενάζει και θέλει ένα χέρι βοήθειας.
Ως τουρίστες Ελληνικής καταγωγής δεχτήκαμε ιδιαίτερη μεταχείρηση: κανένας έλεγχος στα μπαγάζια μας, κανένας λόγος να βγάλουμε τα ποδήλατα για έλεγχο. Ευτυχώς που δε χρειάστηκε να μετακινήσουμε τα ποδήλατα, γιατί τα τράυματα θα ήταν μεγαλύτερα.
Φώτο 5 +6: Τοπία κοντα στα σύνορα με Ιραν και το όρος Αραράτ.
Αφού λοιπον περάσαμε κάτω απο τα ποτραίτα του Χομεϊνί και του Χαμεϊνι, πατήσαμε σε Ιρανικό έδαφος, έπεσε το σκοτάδι, κάναμε στάση για φαί σε παραδοσιακό ιρανικό εστιατόριο και συνεχίσαμε τη πορεία μας για το Karaj, 40 χιλιόμετρα έξω απο τη Τεχεράνη.
Φώτο 7: Ο Χομεϊνί και ο Χαμεϊνί.
Φώτο 8: Παραδοσιακό εστιατόριο με νοστιμότατο κεμπάμ με ρυζι!
Η εθνική οδός για Τεχεράνη ή αλλίως ο κλασσικός δρόμος του μεταξιού, δεν ενδυκνείεται για ποδήλατο μιας και τα φορτηγά, ετών 70, δε σου εμπνέουν αρκετή εμπιστοσύνη για να βγείς στους δρόμους με το μικρό σου δίτροχο.
Όχι πως τα παραδοσιακά αυτοκίνητα στο Ιραν, επονονοματι “PAYKAN” σε αφήνουν στη ησυχία σου για να ποδηλατήσεις χωρίς προβλήματα στα πνευμόνια σου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνα για το μεγάλο ποσοστό ρύπανσης στη Τεχεράνη, η οποία ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για το μετάλλιο της πιο μολυσμένης πόλης.
Σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω στην ησυχία σας, γιατί πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε τα ποδήλατα απο το “νεκροταφείο” του Λέοντα, να τα ξαναζωντανέψουμε και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι οπου θα φιλοξενηθούμε για λίγες μέρες και θα κάνουμε επιτέλους μπάνιο μετά απο 45 ώρες ταξίδι!
Φώτο 9: Τα επιβλητικά φορτηγά στους δρόμους του Ιραν.
Ετσί καταλήγουμε και εμείς να ανρωτιόμαστε γιατί διαλέξαμε να περάσουμε απο το Ιράν. Νόμιζω πως είναι καλύτερα να αφήνεις τέτοιου είδους ερωτήματα αναπάντητα.
Οι στάσεις του λεοφωρείου γινόταν όλο και πιο συχνές. Τσιγάρο. Κατούρημα. Μερικά σνακ. Πηγαδάκια με συζητήσεις. Σχόλια για τους δύο ξένους με ποδήλατα. Χαμόγελα. “Hello mister.” “How are you?” “Where are do you come from mister?”… όσο προχωρούσε η συζήτηση τόσο τα αγγλικά μπερδευόταν με τούρκικα, φαρσί κλπ. Μόλις τους έλεγες τη μαγική λέξη “Unan=Έλληνας”, μεταμφιεζόσουν σε κουμπάρος, σε κολλητό τους φίλο!
Ο χρόνος μέσα στο λεοφωρείο κύλησε με αρκετό ύπνο, αρκετές γνωριμίες, με μια έντονη επιθυμία για ποδηλασία και μία ιρανική ταινία τύπου “Ροδα, τσάντα και κοπάνα” σκηνοθετημένη απο τον Αγγελόπουλο.
Φώτο 1 + 2: Το cult εσωτερικό του Λέοντα και η περίφημη ταινία ιρανική καταγωγής
Μετά απο περίπου 2500 χιλιόμετρα, καμιά δεκαριά στάσεις, δύο βλάβες στη “καινούργιας” τεχνολογίας μηχανή, αρκετούς αρωματικούς ψεκασμούς απο τον ελεγκτή, για τις ανεξέλεγκτες δυσοσμίες που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο, τη μαγευτική θέα του όρους Αραράτ και την έντονη στρατιωτική παρουσία φτάσαμε στα σύνορα. Τρείς ώρες ήταν αρκετές για να γνωριστούμε με τους τελωνειακούς.
Φώτο 3 + 4: Ο Λέοντας αναστενάζει και θέλει ένα χέρι βοήθειας.
Ως τουρίστες Ελληνικής καταγωγής δεχτήκαμε ιδιαίτερη μεταχείρηση: κανένας έλεγχος στα μπαγάζια μας, κανένας λόγος να βγάλουμε τα ποδήλατα για έλεγχο. Ευτυχώς που δε χρειάστηκε να μετακινήσουμε τα ποδήλατα, γιατί τα τράυματα θα ήταν μεγαλύτερα.
Φώτο 5 +6: Τοπία κοντα στα σύνορα με Ιραν και το όρος Αραράτ.
Αφού λοιπον περάσαμε κάτω απο τα ποτραίτα του Χομεϊνί και του Χαμεϊνι, πατήσαμε σε Ιρανικό έδαφος, έπεσε το σκοτάδι, κάναμε στάση για φαί σε παραδοσιακό ιρανικό εστιατόριο και συνεχίσαμε τη πορεία μας για το Karaj, 40 χιλιόμετρα έξω απο τη Τεχεράνη.
Φώτο 7: Ο Χομεϊνί και ο Χαμεϊνί.
Φώτο 8: Παραδοσιακό εστιατόριο με νοστιμότατο κεμπάμ με ρυζι!
Η εθνική οδός για Τεχεράνη ή αλλίως ο κλασσικός δρόμος του μεταξιού, δεν ενδυκνείεται για ποδήλατο μιας και τα φορτηγά, ετών 70, δε σου εμπνέουν αρκετή εμπιστοσύνη για να βγείς στους δρόμους με το μικρό σου δίτροχο.
Όχι πως τα παραδοσιακά αυτοκίνητα στο Ιραν, επονονοματι “PAYKAN” σε αφήνουν στη ησυχία σου για να ποδηλατήσεις χωρίς προβλήματα στα πνευμόνια σου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνα για το μεγάλο ποσοστό ρύπανσης στη Τεχεράνη, η οποία ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για το μετάλλιο της πιο μολυσμένης πόλης.
Σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω στην ησυχία σας, γιατί πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε τα ποδήλατα απο το “νεκροταφείο” του Λέοντα, να τα ξαναζωντανέψουμε και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι οπου θα φιλοξενηθούμε για λίγες μέρες και θα κάνουμε επιτέλους μπάνιο μετά απο 45 ώρες ταξίδι!
Φώτο 9: Τα επιβλητικά φορτηγά στους δρόμους του Ιραν.
“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 1ον
“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 1ον
Ήταν 15 Ιουνίου όταν για τελευταία φορά είδα γνώριμα μέρη και αγαπημένα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Είχα φορτώσει το τρέιλερ (bob ibex) με όλα τα απαραίτητα που νόμιζα οτι θα χρειαστώ για αυτό το ποδηλατικό ταξίδι – ντοκιμαντέρ!, και κατηφόρισα προς το σταθμό των τρένων. Οι σκέψεις εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ακαριαία, όπως και η ρόδα κυλά στο κατήφορο! Το όνειρο υφαίνεται, η σκέψη πέρνει μορφή και εγώ θα πρέπει απο εδώ και στο εξής να κάνω πετάλι για να κάνω το όνειρο πραγματικότητα!
Στο σταθμό υπήρξε ένα συνοθύλευμα απο δάκρυα, εγκάρδιες αγκαλίες, έντονα χαμόγελα και μητρικές συμβουλες! Το τρένο τούρκικης καταγωγής είναι το μόνο που μπορείς να βάλεις ποδήλατα μέσα στο κουπέ, εφοσον και εάν είσται δύο πολύ καλοί φίλοι ή ζευγάρι, για να μήν υπάρξουν παραξηγήσεις στριμωχτικού τύπου. Και εάν είστε τυχεροί θα γνώρίσετε και την όλο σαρκασμό συμπεριφορά του μηχανοδηγού, τύπου: “Συγγώμη αλλά, δε μπαίνουν τα ποδήλατα στο κουπέ…” Και εκεί καταρρέουν όλα πριν ακόμα ξεκινήσουν. Άλλα ένα χαμόγελο λύνει και τα χειρότερα προβλήματα. Γι’αυτό πρότείνω να κάνετε τέτοιου είδους ταξίδια δύο άομα και αγαπημένα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις στη πορεία. Θα καταλάβετε τί εννοώ…
Ο σταθμάρχης σφύριξε. Ενα κουπέ. Δύο ποδήλατα. Και δρόμο.
Φώτο 1: Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ.
Το εισιτήριο για Κωνσταντινούπολη κοστίζει 50 ευρώ και δεν υπάρχει έξτρα χρέωση για το ποδήλατο. Καλύτερα είναι να πάρετε το τρένο των 19:50 το βράδυ για να κοιμηθήτε και να περάσει άνετα το ταξίδι των 15 ωρών, αν και στη διαδρόμη θα δείτε αξιόλογα μέρη εάν δε σας πάρει ο ύπνος, όπως τα στενά του Νέστου!..αλλιώς προτιμησετε το πρωινό δρομολόγιο.
Φώτο 2: Μέσα στο κουπέ.
Φώτο 3: Πριν την αναχώρηση.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ: Η πύλη προς την ανατολή.
Φώτο 4: Σταθμός των τρένων στη Κωνσταντινούπολη.
Στο σταθμό των τρένων στη Κωνσταντινούπολη θα νομίσετε πως φτάσατε σ’ενα ήρεμο χωριό κάπου στην ανατολή. Έξω απο τον σταθμό προσπαθείς να αποφύγεις το μοιραίο: να σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Έχω ακούσει απο πολλούς πως δε κάνουν ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη λόγω κίνησης, αλλα εδώ η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.
Πρέπει να κάνεις μια ασφάλεια ζωής πρίν βγείς στους δρόμους με το ποδήλατο. Και φυσικά μια μάσκα οξυγόνου είναι απαραίτητη. Το καυσαέριο παραμονεύει έξω απο τα ρουθούνια σου για να ανοίξει ένα ατέλειωτο πόλεμο με τα πνευμόνια σου!
Έτσι λοιπόν φορτώσαμε τα ποδήλατα και πρίν αφήσουμε τις ρόδες να ακουμπήσουν την άσφαλτο, παροτρύναμε το μάτια μας να κοιτάξουν και να ξανακοιτάξουν αριστερά – δεξία, πάνω – κάτω (γιατί ποτέ δε ξέρεις εαν σου πέσει ο ουανός κατακέφαλα, γι’αυτό έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα όπως λένε και οι παλιοί), και έτσι χωθήκαμε μέσα στο πρώτο στάδιο του χάους. Αποστολή μας: να βρούμε απο πού φευγεί το λεοφωρείο για Ιράν.
Φώτο 5: Ρωτώντας πας στη Πόλη.
Όταν ταξιδεύεις έξω απο τη χώρα σου πρέπει να βγάλεις απο το μυαλό σου το αυτονόητο – δέ σημαίνει πως επείδή εσύ καταλαβαίνεις αγγλικά πρέπει οπωσδήποτε να καταλαβαίνουν και οι άλλοι. Οπότε σε αυτό το σημέιο ανέβαινει στη παράσταση ή γλώσσα του σώματος και των νοημάτων. Πρέπει να ρωτήσεις ξανά και ξανά για να πάρεις τη πληροφορία που θέλεις. Υπομονή φιλοι μου, είναι μεγάλο χάρισμα. Οπως και ένα χαμόγελο δε βλάπτει. ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ! Έτσι αφού τα χέρια γνωρίσαν καινούργιες κινήσεις και τα αγγλικά μας μεταφραστήκαν στη νοηματική, καταφέραμε να βρούμε το πρακτορείο.
Οδηγίες κατέυθυνσης για τους απαιτητικούς ταξιδιώτες: Λοιπόν, βγαίνεις απο το σταθμό των τρένων και στρίβεις αριστέρα. Ανεβαίνεις την ανηφόρα του τράμ με γερές πεταλιές, ιδίως όταν είσαι φορτωμένος και όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου στρίβεις δεξιά. Εκεί ξαναρωτάς για να νιώσεις σιγουριά και κατευθύνεσαι ίσια κάτω στο κεντρικό δρόμο του τράμ. Μετά απο 3 με 4 χιλιόμετρα, στα δεξία σου θα δείς το πρακτορείο “Tehran Tur” κρυμμένο πίσω απο ένα περίπτερο made in Turkey. Ακρίβως δίπλα έχει και γράφείο για συνάλλαγμα σε περίπτωση που διψάσετε και πρέπει να αλλάξετε μερικά ευρώ σε τούρκικες λίρες, γιατί τα ευρώ δεν είναι καλοδεχούμενα σε όλα τα μαγαζιά.
Φώτο 6: Πρακτορείο “Tehran Tur”.
Ετσί λοιπόν έφτασε η στιγμή που κόψαμε το διάσημο εισητήριο για Τεχεράνη στη τιμή των 35 ευρώ (one way). Μετά απο μια ώρα αναμονής (πρέπει και εδώ να δείξετε υπομονή γιατί όσο πιο ανατολικά πας, η αίσθηση του χρόνου αλλάζει δραματικά) ήρθε ενα mini bus που θα μας οδήγησε στο μεγάλο του αδερφό. Χρείαστηκε να κάνουμε ένα δυνατό sprint, για να καταφέρουμε να δούμε το προσωπείο του “Λέοντα”… το λεωφορείο “LEON” θα μας πάει στο Ιράν!
Φώτο 7 + 8: Το προσωπείο και ο αριθμός ταυτότητας του “μεγάλου αδερφού” – το λεοφωρείο “LEON”.
Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να σας ζητήσουν έξτρα χρήματα για το ποδήλατο, μη ξεχνάτε πως σε αυτές τις χώρες της ανατολής το παζάρι είναι δεδομένη διαδικασία. Καταλήξαμε να χρεωθούμε με 30 ευρώ παραπάνω για δυο ποδήλατα και ένα τρέιλερ. Εάν είστε τυχεροί και σας συμπαθήσει ο οδηγός – κάτι το οποίο για εμάς έγινε αργότερα, μπορεί αυτή η χρέωση να μηδενιστεί!
Δώστε όμως μεγάλη προσοχή στο πώς θα μπούν τα ποδήλατα στον αποθηκευτικό χώρο, για να μην φτάσει το ποδήλατο σας στο προορισμό με ελλατωματικά εξαρτήματα. Οπότε λάβετε δράση! Ή αλλιώς ξεκινήστε με ποδήλατο όχι μεγάλης αξίας για να μην ανυσηχείτε ούτε για γρατζιουνιές, ούτε για κλοπή.
Αφού λοιπόν γνωρίσαμε και τον παραδοσιακό τρόπο μεταφοράς εμπορευμάτων, αφήσαμε πίσω την Κωνσταντινούπολή και ξεκίνησε η οδύσσεια μας, με λεοφωρείο αυτή τη φορά, προς το Ιράν. Μπορώ να ομολογήσω πως μετά απο 45 ώρες μέσα σε αυτό το λεοφωρείο γνωριστήκαμε καλά με τον οδηγό και λοιπούς συνεπιβάτες!
Φώτο 9 + 10: Το παραδοσιακό ‘τρείλερ’ χειρός , για τη μεταφορά εμπορευμάτων.
Ήταν 15 Ιουνίου όταν για τελευταία φορά είδα γνώριμα μέρη και αγαπημένα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Είχα φορτώσει το τρέιλερ (bob ibex) με όλα τα απαραίτητα που νόμιζα οτι θα χρειαστώ για αυτό το ποδηλατικό ταξίδι – ντοκιμαντέρ!, και κατηφόρισα προς το σταθμό των τρένων. Οι σκέψεις εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ακαριαία, όπως και η ρόδα κυλά στο κατήφορο! Το όνειρο υφαίνεται, η σκέψη πέρνει μορφή και εγώ θα πρέπει απο εδώ και στο εξής να κάνω πετάλι για να κάνω το όνειρο πραγματικότητα!
Στο σταθμό υπήρξε ένα συνοθύλευμα απο δάκρυα, εγκάρδιες αγκαλίες, έντονα χαμόγελα και μητρικές συμβουλες! Το τρένο τούρκικης καταγωγής είναι το μόνο που μπορείς να βάλεις ποδήλατα μέσα στο κουπέ, εφοσον και εάν είσται δύο πολύ καλοί φίλοι ή ζευγάρι, για να μήν υπάρξουν παραξηγήσεις στριμωχτικού τύπου. Και εάν είστε τυχεροί θα γνώρίσετε και την όλο σαρκασμό συμπεριφορά του μηχανοδηγού, τύπου: “Συγγώμη αλλά, δε μπαίνουν τα ποδήλατα στο κουπέ…” Και εκεί καταρρέουν όλα πριν ακόμα ξεκινήσουν. Άλλα ένα χαμόγελο λύνει και τα χειρότερα προβλήματα. Γι’αυτό πρότείνω να κάνετε τέτοιου είδους ταξίδια δύο άομα και αγαπημένα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις στη πορεία. Θα καταλάβετε τί εννοώ…
Ο σταθμάρχης σφύριξε. Ενα κουπέ. Δύο ποδήλατα. Και δρόμο.
Φώτο 1: Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ.
Το εισιτήριο για Κωνσταντινούπολη κοστίζει 50 ευρώ και δεν υπάρχει έξτρα χρέωση για το ποδήλατο. Καλύτερα είναι να πάρετε το τρένο των 19:50 το βράδυ για να κοιμηθήτε και να περάσει άνετα το ταξίδι των 15 ωρών, αν και στη διαδρόμη θα δείτε αξιόλογα μέρη εάν δε σας πάρει ο ύπνος, όπως τα στενά του Νέστου!..αλλιώς προτιμησετε το πρωινό δρομολόγιο.
Φώτο 2: Μέσα στο κουπέ.
Φώτο 3: Πριν την αναχώρηση.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ: Η πύλη προς την ανατολή.
Φώτο 4: Σταθμός των τρένων στη Κωνσταντινούπολη.
Στο σταθμό των τρένων στη Κωνσταντινούπολη θα νομίσετε πως φτάσατε σ’ενα ήρεμο χωριό κάπου στην ανατολή. Έξω απο τον σταθμό προσπαθείς να αποφύγεις το μοιραίο: να σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Έχω ακούσει απο πολλούς πως δε κάνουν ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη λόγω κίνησης, αλλα εδώ η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.
Πρέπει να κάνεις μια ασφάλεια ζωής πρίν βγείς στους δρόμους με το ποδήλατο. Και φυσικά μια μάσκα οξυγόνου είναι απαραίτητη. Το καυσαέριο παραμονεύει έξω απο τα ρουθούνια σου για να ανοίξει ένα ατέλειωτο πόλεμο με τα πνευμόνια σου!
Έτσι λοιπόν φορτώσαμε τα ποδήλατα και πρίν αφήσουμε τις ρόδες να ακουμπήσουν την άσφαλτο, παροτρύναμε το μάτια μας να κοιτάξουν και να ξανακοιτάξουν αριστερά – δεξία, πάνω – κάτω (γιατί ποτέ δε ξέρεις εαν σου πέσει ο ουανός κατακέφαλα, γι’αυτό έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα όπως λένε και οι παλιοί), και έτσι χωθήκαμε μέσα στο πρώτο στάδιο του χάους. Αποστολή μας: να βρούμε απο πού φευγεί το λεοφωρείο για Ιράν.
Φώτο 5: Ρωτώντας πας στη Πόλη.
Όταν ταξιδεύεις έξω απο τη χώρα σου πρέπει να βγάλεις απο το μυαλό σου το αυτονόητο – δέ σημαίνει πως επείδή εσύ καταλαβαίνεις αγγλικά πρέπει οπωσδήποτε να καταλαβαίνουν και οι άλλοι. Οπότε σε αυτό το σημέιο ανέβαινει στη παράσταση ή γλώσσα του σώματος και των νοημάτων. Πρέπει να ρωτήσεις ξανά και ξανά για να πάρεις τη πληροφορία που θέλεις. Υπομονή φιλοι μου, είναι μεγάλο χάρισμα. Οπως και ένα χαμόγελο δε βλάπτει. ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ! Έτσι αφού τα χέρια γνωρίσαν καινούργιες κινήσεις και τα αγγλικά μας μεταφραστήκαν στη νοηματική, καταφέραμε να βρούμε το πρακτορείο.
Οδηγίες κατέυθυνσης για τους απαιτητικούς ταξιδιώτες: Λοιπόν, βγαίνεις απο το σταθμό των τρένων και στρίβεις αριστέρα. Ανεβαίνεις την ανηφόρα του τράμ με γερές πεταλιές, ιδίως όταν είσαι φορτωμένος και όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου στρίβεις δεξιά. Εκεί ξαναρωτάς για να νιώσεις σιγουριά και κατευθύνεσαι ίσια κάτω στο κεντρικό δρόμο του τράμ. Μετά απο 3 με 4 χιλιόμετρα, στα δεξία σου θα δείς το πρακτορείο “Tehran Tur” κρυμμένο πίσω απο ένα περίπτερο made in Turkey. Ακρίβως δίπλα έχει και γράφείο για συνάλλαγμα σε περίπτωση που διψάσετε και πρέπει να αλλάξετε μερικά ευρώ σε τούρκικες λίρες, γιατί τα ευρώ δεν είναι καλοδεχούμενα σε όλα τα μαγαζιά.
Φώτο 6: Πρακτορείο “Tehran Tur”.
Ετσί λοιπόν έφτασε η στιγμή που κόψαμε το διάσημο εισητήριο για Τεχεράνη στη τιμή των 35 ευρώ (one way). Μετά απο μια ώρα αναμονής (πρέπει και εδώ να δείξετε υπομονή γιατί όσο πιο ανατολικά πας, η αίσθηση του χρόνου αλλάζει δραματικά) ήρθε ενα mini bus που θα μας οδήγησε στο μεγάλο του αδερφό. Χρείαστηκε να κάνουμε ένα δυνατό sprint, για να καταφέρουμε να δούμε το προσωπείο του “Λέοντα”… το λεωφορείο “LEON” θα μας πάει στο Ιράν!
Φώτο 7 + 8: Το προσωπείο και ο αριθμός ταυτότητας του “μεγάλου αδερφού” – το λεοφωρείο “LEON”.
Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να σας ζητήσουν έξτρα χρήματα για το ποδήλατο, μη ξεχνάτε πως σε αυτές τις χώρες της ανατολής το παζάρι είναι δεδομένη διαδικασία. Καταλήξαμε να χρεωθούμε με 30 ευρώ παραπάνω για δυο ποδήλατα και ένα τρέιλερ. Εάν είστε τυχεροί και σας συμπαθήσει ο οδηγός – κάτι το οποίο για εμάς έγινε αργότερα, μπορεί αυτή η χρέωση να μηδενιστεί!
Δώστε όμως μεγάλη προσοχή στο πώς θα μπούν τα ποδήλατα στον αποθηκευτικό χώρο, για να μην φτάσει το ποδήλατο σας στο προορισμό με ελλατωματικά εξαρτήματα. Οπότε λάβετε δράση! Ή αλλιώς ξεκινήστε με ποδήλατο όχι μεγάλης αξίας για να μην ανυσηχείτε ούτε για γρατζιουνιές, ούτε για κλοπή.
Αφού λοιπόν γνωρίσαμε και τον παραδοσιακό τρόπο μεταφοράς εμπορευμάτων, αφήσαμε πίσω την Κωνσταντινούπολή και ξεκίνησε η οδύσσεια μας, με λεοφωρείο αυτή τη φορά, προς το Ιράν. Μπορώ να ομολογήσω πως μετά απο 45 ώρες μέσα σε αυτό το λεοφωρείο γνωριστήκαμε καλά με τον οδηγό και λοιπούς συνεπιβάτες!
Φώτο 9 + 10: Το παραδοσιακό ‘τρείλερ’ χειρός , για τη μεταφορά εμπορευμάτων.
“World Revolutions” in greek.
Πολλές φορές τα παιδικά μας όνειρα μένουν κλειδώμένα μέσα στο μπαούλο της καθημερινότητας μας. Οσο μεγαλώνουμε απομακρύνουμε στα βάθη του μυαλού μας τις ονειρικές μας επιθυμίες και σκέψεις που είχαμε μικροί, καθώς κάναμε ατέλειωτες πεταλιές με τα ποδήλατα μας. Πού χάθηκε η ελευθερία που είχαμε οταν κατηφορίζαμε τους δρόμους της γειτονιάς και ο αέρας μας έκανε να νιώθουμε αήτητοι πάνω στη σέλα; Θύμάμαι έντονα τή πρώτη φόρα που κατάφερα να ποδηλατήσω τη κατηφόρα που ξεκίνουσε απο το θεατράκι της γειτονιάς μου και έφτανε μπροστά στο σπίτι μας, χωρίς τις βοηθητικές ρόδες πάνω στο κόκκινο ποδηλατάκι και φώναζα: “μπαμπααά, μαμααά κοιτάξτε τα καταφέρνω!”
Ήταν η πρώτη φόρα στα 5 μου που ένιωσα την ελευθερία και τα μαγικά συναισθήματα που μπορεί να σου δώσει το ποδήλατο!
Και έτσι αρχίζει το ταξίδι μας! Ο γύρος του κόσμου με ποδήλατο!
Ο Άγγελος Τσαούσης, 27 χρονώς απο Θεσσαλονίκη, Ο Johannes Kisser, 27 απο τη Βιέννη, Αυστρίας και Ο Κώστας Μαυρίδης, 40 ετών απο Θεσσαλονίκη (ο οποίος θα μας ακολουθήσει εώς το Dubai στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα και μετά θα γυρίσει πίσω στη πατρίδα) φόρεσαν τα ποδηλατικά τους παπούτσια, φόρτωσαν τσάντες και τρείλερ στα ποδήλατα, γέμισαν τα παγούρια με μπόλικο νερό, χαιρέτησαν τους αγαπημένους τους και ξεκίνησαν να γράφουν χιλιόμετρα στα πόδια τους. Θα διανύσουν μια διαδρομή περίπου 17.000 χιλιόμετρα, η οποία θα συνδέσει με μια κόκκινη λεπτή γραμμή σημεία ανα το κόσμο με περιβαντολλογικο και πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Σκοπός του ταξιδιού αυτού είναι η δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ το οποίο θα αναδήξει τη χρήση του ποδηλάτου ώς εναλλακτικό μέσο μεταφοράς για τις καθημερινές μας ανάγκες και την αντιμετώπιση περιβαντολλογικών προβλημάτων. Θα παρεβρεθεί και θα συνομιλήσει με ποδηλάτες που ταξιδεύουν ανα το κόσμο, για να ζήσουμε και εμείς τις εμπείρίες που μόνο ένα ποδήλατο μπορει να σου δώσει.
Η διαδρομή έχει ως εξής: απο Θεσσαλονίκη στη χώρα των Περσών το Ιράν, και απο εκεί στο Ντουμπάι για την αεροπορική μετάβαση στην Ινδία. Απο τη χώρα του Γκάντι στην νοτιοανατολική Ασία: Ταυλάνδη, Μαλαισία και Ινδονησία. Έπεται η Αυστραλία με τις τεράστιες ακατοίκητες εκτάσεις και τις πρωτόγονες φυλές, και μετά μια ατέλειωτή διαδρομή μέσα απο ερήμους, ζουγκλες και πανέμορφες παραλίες: Μεξικό, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Κοστα ρίκα, Παναμά, Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουιάνα και Γαλλική Γουιάνα. Μετά απο αυτή την γεμάτη εμπειρίες διαδρομή θα καταλήξουμε στη γνώριμή μας Ευρώπη όπου θα κάνουμε τη διαδρομή απο Παρίσι – Θεσσαλονίκη!
Αφού ταξιδέψατε με το μυαλό σας σε αυτή την μαγεμένη διαδρομή, ας δούμε τί εξοπλισμός χρειάζετε για ένα τέτοιου είδους ποδηλατικό ταξίδι. Η επιλογή για τη χρήση ενός τρέιλερ BOB IBEX είναι δύο: πρώτον το έξτρα βάρος του οπτικοακουστικού εξοπλισμού – κάμερα, τριπόδι, υπολογιστής κλπ, δεν γίνεται τόσο δυσβάσταχτο και δεύτερον η χρήση ενός ηλιακού πάνελ (χορηγία της ilionenergy.com) θέλει χώρο για να τοποθετηθεί! Το ανώτατο όριο βάρους που μπορεί να αντέξει το συγκεκριμένο τρέιλερ είναι 32 κιλά. Αρκετά για να κουβαλήσεις τα απαραίτητα χωρίς να χρησιμοποιήσεις πλαινές τσάντες πάνω στο ποδήλατο και να επιβαρύνεις το ίδιο το ποδήλατο αλλα και τα καιμένα πόδαράκια σου!...μιας και είναι πιό εύκολο ενα τέτοιο βαρός να ρυμουλκήθεί παρά να μεταφερθεί πάνω στο ποδήλατο. Ετσι λοιπόν γέμισα την αδιάβροχη, κίτρινη τσάντα του BOB με τα κυρίως απαραίτητα ρούχα – δύο ποδηλατικές μπλούζες ταξιδιωτικού τύπου, τρία ποδηλατικά κολλάν, ένα σορτσάκι, ένα παντελόνι, ένα πουκάμισο, ποδηλατικό τζάκετ, και τέλος ένα αδιάβροχο goretex παντελόνι και τζάκετ (μια ευγενική χορηγία τη vaude). Επίσης για τον υπόλοιπο χώρο εχουν κλείσει θέση ένας υπνόσακος, αντίσκηνο, φουσκωτό στρώμα themarest για να μπορείς την επόμενη μέρα να έχεις μια πλάτη ικανή για ποδηλατο και να είσαι σε θέση να ξαναναίβεις στο ποδήλατο, biwi bag και καποια ακόμα απραίτητα πράγματα για τη καθημερινή σου διαβίωση. Οσον αφόρα το κατάλληλο ποδήλατο, σίγουρα θα χρειαστείτε για τέτοιου είδους ταξίδια ένα άνετο και ανθεκτικό ποδήλατο τύπου touring. Το πώς θα είναι διαμορφωμένο και τί εξαρτήματα θα έχει, είναι κάτι το σχετικό, ανάλογα με τον κάθε ποδηλάτη. Σίγουρα στη πορεία θα σας δώσουμε αρκετές συμβουλές και εναλλακτικές λύσεις για κάθε ποδηλατικό ταξίδι που θέλετε να επιχειρήσετε. Εως τότε σας εύχομαι καλές καλοκαιρινές ποδηλατάδες!
ΔΙΑΔΡΟΜΗ – ΧΑΡΤΗΣ.
• Thessaloniki – Κaraz, Iran/ Train+bus = 2019χιλ
• Karaz (Iran) – Dubai (UEM) / Cycle = 1657χιλ
• Dubai (UEM) – Mangalore (India)/ Flight = 2220 χιλ
• Mangalore (India) – Chennai (India)/ Cycle = 594 χιλ
• Chennai (India) – Bangkog (Thailand)/ Flight = 2186 χιλ
• Bangkog (Thailand) – Depansar (Indonesia)/ Cycle = 2192 χιλ
• Depansar (Indonesia0 –Darwin (Australia)/ Ferry
• Darwin (Australia) – Sydney (Australia)/ Cycle = 3148 χιλ
• Sydney (Australia) – Mexico/ Flight = 12.968 χιλ
• Mexico - Cayenne (French Guiana)/ cycle = 5684 χιλ
• Cayenne (French Guiana) – Paris (France)/ Flight = 7072 χιλ
• Paris (France) – Thessaloniki (Greece)/ Cycle = 1862 χιλ
Σύνολο ποδηλατικής διαδρομής:15137χιλ
Άγγελος Τσαούσης.
Ήταν η πρώτη φόρα στα 5 μου που ένιωσα την ελευθερία και τα μαγικά συναισθήματα που μπορεί να σου δώσει το ποδήλατο!
Και έτσι αρχίζει το ταξίδι μας! Ο γύρος του κόσμου με ποδήλατο!
Ο Άγγελος Τσαούσης, 27 χρονώς απο Θεσσαλονίκη, Ο Johannes Kisser, 27 απο τη Βιέννη, Αυστρίας και Ο Κώστας Μαυρίδης, 40 ετών απο Θεσσαλονίκη (ο οποίος θα μας ακολουθήσει εώς το Dubai στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα και μετά θα γυρίσει πίσω στη πατρίδα) φόρεσαν τα ποδηλατικά τους παπούτσια, φόρτωσαν τσάντες και τρείλερ στα ποδήλατα, γέμισαν τα παγούρια με μπόλικο νερό, χαιρέτησαν τους αγαπημένους τους και ξεκίνησαν να γράφουν χιλιόμετρα στα πόδια τους. Θα διανύσουν μια διαδρομή περίπου 17.000 χιλιόμετρα, η οποία θα συνδέσει με μια κόκκινη λεπτή γραμμή σημεία ανα το κόσμο με περιβαντολλογικο και πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Σκοπός του ταξιδιού αυτού είναι η δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ το οποίο θα αναδήξει τη χρήση του ποδηλάτου ώς εναλλακτικό μέσο μεταφοράς για τις καθημερινές μας ανάγκες και την αντιμετώπιση περιβαντολλογικών προβλημάτων. Θα παρεβρεθεί και θα συνομιλήσει με ποδηλάτες που ταξιδεύουν ανα το κόσμο, για να ζήσουμε και εμείς τις εμπείρίες που μόνο ένα ποδήλατο μπορει να σου δώσει.
Η διαδρομή έχει ως εξής: απο Θεσσαλονίκη στη χώρα των Περσών το Ιράν, και απο εκεί στο Ντουμπάι για την αεροπορική μετάβαση στην Ινδία. Απο τη χώρα του Γκάντι στην νοτιοανατολική Ασία: Ταυλάνδη, Μαλαισία και Ινδονησία. Έπεται η Αυστραλία με τις τεράστιες ακατοίκητες εκτάσεις και τις πρωτόγονες φυλές, και μετά μια ατέλειωτή διαδρομή μέσα απο ερήμους, ζουγκλες και πανέμορφες παραλίες: Μεξικό, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Κοστα ρίκα, Παναμά, Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουιάνα και Γαλλική Γουιάνα. Μετά απο αυτή την γεμάτη εμπειρίες διαδρομή θα καταλήξουμε στη γνώριμή μας Ευρώπη όπου θα κάνουμε τη διαδρομή απο Παρίσι – Θεσσαλονίκη!
Αφού ταξιδέψατε με το μυαλό σας σε αυτή την μαγεμένη διαδρομή, ας δούμε τί εξοπλισμός χρειάζετε για ένα τέτοιου είδους ποδηλατικό ταξίδι. Η επιλογή για τη χρήση ενός τρέιλερ BOB IBEX είναι δύο: πρώτον το έξτρα βάρος του οπτικοακουστικού εξοπλισμού – κάμερα, τριπόδι, υπολογιστής κλπ, δεν γίνεται τόσο δυσβάσταχτο και δεύτερον η χρήση ενός ηλιακού πάνελ (χορηγία της ilionenergy.com) θέλει χώρο για να τοποθετηθεί! Το ανώτατο όριο βάρους που μπορεί να αντέξει το συγκεκριμένο τρέιλερ είναι 32 κιλά. Αρκετά για να κουβαλήσεις τα απαραίτητα χωρίς να χρησιμοποιήσεις πλαινές τσάντες πάνω στο ποδήλατο και να επιβαρύνεις το ίδιο το ποδήλατο αλλα και τα καιμένα πόδαράκια σου!...μιας και είναι πιό εύκολο ενα τέτοιο βαρός να ρυμουλκήθεί παρά να μεταφερθεί πάνω στο ποδήλατο. Ετσι λοιπόν γέμισα την αδιάβροχη, κίτρινη τσάντα του BOB με τα κυρίως απαραίτητα ρούχα – δύο ποδηλατικές μπλούζες ταξιδιωτικού τύπου, τρία ποδηλατικά κολλάν, ένα σορτσάκι, ένα παντελόνι, ένα πουκάμισο, ποδηλατικό τζάκετ, και τέλος ένα αδιάβροχο goretex παντελόνι και τζάκετ (μια ευγενική χορηγία τη vaude). Επίσης για τον υπόλοιπο χώρο εχουν κλείσει θέση ένας υπνόσακος, αντίσκηνο, φουσκωτό στρώμα themarest για να μπορείς την επόμενη μέρα να έχεις μια πλάτη ικανή για ποδηλατο και να είσαι σε θέση να ξαναναίβεις στο ποδήλατο, biwi bag και καποια ακόμα απραίτητα πράγματα για τη καθημερινή σου διαβίωση. Οσον αφόρα το κατάλληλο ποδήλατο, σίγουρα θα χρειαστείτε για τέτοιου είδους ταξίδια ένα άνετο και ανθεκτικό ποδήλατο τύπου touring. Το πώς θα είναι διαμορφωμένο και τί εξαρτήματα θα έχει, είναι κάτι το σχετικό, ανάλογα με τον κάθε ποδηλάτη. Σίγουρα στη πορεία θα σας δώσουμε αρκετές συμβουλές και εναλλακτικές λύσεις για κάθε ποδηλατικό ταξίδι που θέλετε να επιχειρήσετε. Εως τότε σας εύχομαι καλές καλοκαιρινές ποδηλατάδες!
ΔΙΑΔΡΟΜΗ – ΧΑΡΤΗΣ.
• Thessaloniki – Κaraz, Iran/ Train+bus = 2019χιλ
• Karaz (Iran) – Dubai (UEM) / Cycle = 1657χιλ
• Dubai (UEM) – Mangalore (India)/ Flight = 2220 χιλ
• Mangalore (India) – Chennai (India)/ Cycle = 594 χιλ
• Chennai (India) – Bangkog (Thailand)/ Flight = 2186 χιλ
• Bangkog (Thailand) – Depansar (Indonesia)/ Cycle = 2192 χιλ
• Depansar (Indonesia0 –Darwin (Australia)/ Ferry
• Darwin (Australia) – Sydney (Australia)/ Cycle = 3148 χιλ
• Sydney (Australia) – Mexico/ Flight = 12.968 χιλ
• Mexico - Cayenne (French Guiana)/ cycle = 5684 χιλ
• Cayenne (French Guiana) – Paris (France)/ Flight = 7072 χιλ
• Paris (France) – Thessaloniki (Greece)/ Cycle = 1862 χιλ
Σύνολο ποδηλατικής διαδρομής:15137χιλ
Άγγελος Τσαούσης.
Sponsors
Οι αναζήτηση για σπονσορες έγινε για να μπορέσουμε να λύσουμε κάποια τεχνικά ζητήματα.
Η επιλογή των εταιριών έγινε σύμφωνα με τις ανάγκες μας αλλά και το χαρακτήρα των εταιριών που διαλέξαμε.
Τα προϊόντα Vaude που χρησιμοποιούμε στο ταξίδι μας είναι χορηγία της εταιρείας Resoul
Τα προϊόντα Vaude διατίθενται αποκλειστικά από την εταιρεία Resoul, η οποία έχει την αποκλειστική διάθεση και των παρακάτω εταιρειών:
Campingaz www.campingaz.com
Terra www.terra-outdoor.com
Coleman www.coleman.com
Sevylor www.sevylor.com
Kelsyus www.kelsyus.com
Brunotti www.brunotti.com
Peak Performance www.peakperformance.com
Buff www.buff.com
Regatta www.regatta.com
Dare 2 Be www.dare2be.com
Bestard www.bestard.com
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επικοινωνήστε
RESOUL
Λ. Τυρταίου
190 14 Αφίδναι Αττικής
Τηλ: 22950-23111
Fax: 22950-23511
e-mail: resoul@resoul.gr
Επίσης το ηλιακό πάνελ είναι μια προσφόρα της εταιρίας ilion energy (www.ilionenergy.com) που εδρεύει στην Αθήνα, Γλυφάδα.
Και τέλος οι χάρτες μια προσφορά απο το ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο traveller (www.traveller.gr) στη Θεσσαλονικη.
Η επιλογή των εταιριών έγινε σύμφωνα με τις ανάγκες μας αλλά και το χαρακτήρα των εταιριών που διαλέξαμε.
Τα προϊόντα Vaude που χρησιμοποιούμε στο ταξίδι μας είναι χορηγία της εταιρείας Resoul
Τα προϊόντα Vaude διατίθενται αποκλειστικά από την εταιρεία Resoul, η οποία έχει την αποκλειστική διάθεση και των παρακάτω εταιρειών:
Campingaz www.campingaz.com
Terra www.terra-outdoor.com
Coleman www.coleman.com
Sevylor www.sevylor.com
Kelsyus www.kelsyus.com
Brunotti www.brunotti.com
Peak Performance www.peakperformance.com
Buff www.buff.com
Regatta www.regatta.com
Dare 2 Be www.dare2be.com
Bestard www.bestard.com
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επικοινωνήστε
RESOUL
Λ. Τυρταίου
190 14 Αφίδναι Αττικής
Τηλ: 22950-23111
Fax: 22950-23511
e-mail: resoul@resoul.gr
Επίσης το ηλιακό πάνελ είναι μια προσφόρα της εταιρίας ilion energy (www.ilionenergy.com) που εδρεύει στην Αθήνα, Γλυφάδα.
Και τέλος οι χάρτες μια προσφορά απο το ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο traveller (www.traveller.gr) στη Θεσσαλονικη.
World revolutions!!!
At last we are going, the stress is out and new ideas and visions are on the road.
Tomorrow, sunday the 15th will be the departure date of our bicycle trip.
The documentary is already started. A documentary never ends.
The first two passengers are:
Angelos Tsaousis, 27 years old from Thessaloniki. Works as film producer manager and filmmaker at general. Bicycles are his life love
Dean - Kostas Mavridis, 40 years old from Thessaloniki. Works as an English teacher and translator. Bicycles are his life love also.
The train will be our first means of transportation to Istanbul and from then on we gonna rest our bottoms on a bus seat for 42 hours. Its a long way to city north of Iran! So on Wednesday 18 of June 2008 we gonna set our feet on pedals and start cycling to the southeast of Iran.
We hope to meet Johannes Kisser, the Austrian fellow cyclist at Karaj - 40 km before Tehran....and the three of us will keep on cycling towards the deep end of Iranian culture!
For the moment I am enjoying my last cold beer with good old friends, because alcohol is forbidden in Iran.
First photos will be uploaded soon! till then...cheers.
The documentary script/synopsis.
What is a bicycle? If you asked my father back in the fifties when he was a kid it meant the world to him. He used to be a racer for a local bicycle club back in Greece and that’s what he mainly did ,day in ,day out, he was on the saddle. Even when he met my mom he used to go to their dates on his bike. Apparently she didn’t mind much so here I am writing these words. That love did not go far from our family and both my brother and I got oversized bikes on our birthdays ( for when we would outgrow them ) and went for our first rides the hard way. For me a bike has always been a cross mix of childhood accessory and a means of transport. Spinning the question on its head then what is the world on a bike? Let’s face it. There’s no other means of transport that can take you places just with the power of your legs and the capacity of your lungs without having to adapt the landscape to the needs of your vehicle. No gas stations to pump gas from, no worries about fluctuations in the prices of oil. That’s freedom man, there’s no other way to see it. Plus it’s fast too. Wheels roll, a bicycle can buzz past you and disappear into the horizon before you know it. However , not everybody sees things this way and during the twentieth century many factors and players came into play making the internal combustion engine the choice of the industrialized world. Cyclists can moan and nag about how things would have been if…but the die was cast. Sure thing though we have a real mess in our hands now and somebody has to do something about it. Don’t you all feel tired of somehow taking things the way it’s being served to you? Switch your tv on any given day and …There you go … car ads from the automotive industry and loan ads from banks that are more than willing to oblige with the necessary funds to put more motor transport on the roads. Ok, maybe there is a problem on the streets of our cities but that does not mean there has to be a stop to the money to be made. Money or not I pass hundreds of half asleep commuters stuck in their cars in the morning traffic on my way to work every day. And guess what I ride my bike…this works! so who’s winning? The sad answer is nobody…a lone cyclist zig zagging between hundreds of mean looking SUV monstrosities emitting tons of carbon monoxide is no victory. It’s just a sad fact. Plus now it’s worldwide… It used to be a problem for the first world but now industrialization has expanded all over the world making global awareness a must… Hence the idea…A bike trip…But what kind? A bike trip that could connect all those sensitive environments via the tracks that only bike wheels can make…a thin red line going from coast to coast of continents uniting troubled areas…It almost sounds dreamlike but bicycles and dreams are born out of the same matter…the Wright brothers used to be bicycle builders after all. The purpose of such a trip would be to inform anyone that is interested on the state of the global environment via a documentary that would help to raise awareness on severely critical environmental issues the most authentic way possible…By being there on bicycles giving first hand accounts and taking on the spot shots unobserved , with the stealthiness of a click clacking generated by shifting a chain on a cog. There are endless possibilities that open up just by the mere fact that it will be a bike trip. The route is also open to any interpretation possible…Where do you want to go? What problems are there to be exposed? Take your pick and you are already there…There are environmental problems everywhere…no matter the route, no matter the country there are dark areas of concern…so just ride and discover what the people that live there already know…ride and record… Written by DEAN - Kostas Mavridis.
Subscribe to:
Posts (Atom)
