Τεχεράνη: Η πολή του χάους.

Τεχεράνη: Η πολή του χάους.



Φώτο 1+2: Η φασαρία και η ανεξέλεγκτη κίνηση δε σταματάει ποτέ στη Τεχεράνη.


Όταν η βενζίνη είναι πιο φθηνή από το νερό, η χρήση του αυτοκινήτου γίνεται αφόρητη. Η Τεχεράνη θεωρείται η δεύτερη πόλη στο κόσμο με ατμοσφαιρική ρύπανση, κα αυτό γινεται αισθητό απο τη πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη πόλη.

Αυτή ή πόλη θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένα μεγάλο “Λουνα Παρκ”, με τα αυτοκνητάκια που τρέχουν σα τρελά χωρίς κανένα όριο και σταματημό. Προφανώς όταν κάνουν μαθήματα οδήγησης, ο πρώτος και ο μόνος κανόνας που μαθαίνουν οι Ιρανοί και τον αποστιθήζουν με ευκολία είναι “πάτα γκάζι”. Το κόκκινο φανάρι δε σημαινεί κάτι το ιδιαίτερο…βρίσκεται στους δρόμους για διακόσμηση. Έαν η κίνηση στην Κωνσταντινούπολη ήταν κάπως επικίνδυνη, εδώ τα πράματα σοβαρέυουν. Πρέπει να έχεις αρκετό θράσος και θάρρος για να κυκλοφορήσεις στους δρόμους είτε σαν ποδήλάτης ή σαν πεζός.

Το αυτονόητο για ακόμα μια φορά καταρίπτεται.

Το οτι ποδηλατείς στη λωρίδα σου δε σημαίνει κάποια ασφάλεια. Αν και δέ βλέπεις πολλούς ποδηλάτες στη Τεχεράνη, όσοι κυκλοφορούν έχουν εκπαιδευτειί κατάλληλα – σφίνες ανάμεσα σε αμάξια, βγαίνουν ζωντανοί και ξανά χώνονται… Πρέπει να καταφέρεις να αναπτύξεις την κτάλληλη ταχύτητα για να βγείς ζωντανός απο τη κυκλοφοριακή συμφόρηση!

Ο αντίπαλος σου σε αυτό το παιχνιδι του τρόμου, ακούει στο όνομα “PAYKAN” - αυτοκίνητο περασμένης τεχνολογίας, πού οπως έχουμε αναφέρει σε πρηγούμενο κεφάλαιο είναι ο υπαίτιος για τα μεγάλα ποσοστά ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Τεχεράνη.


[Φώτο 3+4: Το περίφημο “PAYKAN”]




Ο γκουρού του ποδήλατου βρέθηκε στα στενά της Τεχεράνης.


Ήρθε η στιγμή που χρειαστήκε να ψάξουμε για ένα ενημερωμένο ποδηλατάδικό στη Τεχεράνη. Χρειαζόμασταν κάποια ανταλλακτικά για τη πίσω ρόδα. Κάπου στη Τεχεράνη, μέσα σ’ένα στενό είδαμε μια επιγραφή να λέει SHIMANO, γραμμένο και στα Ιρανικά! Απ’έξω δεν έδινε διόλου την εντύπωση ενός ενημερωμένου ποδηλατάδικου. Μέσα όμως υπήρχαν διαμάντια! Μέχρι και ένα full suspension handmade San Andreas.


[Φώτο 5+6]


Εκεί βέθηκε και ο γκουρού των ποδηλάτων. Ντυμένος με στολή αεροπόρου, και ένα ραφτό στο πίσω μέρος της στολής να επιβαιβεώνει την ειδικότητα του, έδινε στο μαγαζί ένα ύφος επιστοσύνης! Ήταν εκεί για να σου λύσει κάθε απορία. Είχε όμως το δικό του τρόπο να λύνει τα προβλήματα. Ήταν πραγματικά εκεί και περίμενε … για να μεταδώσει τη σοφία του.


[Φώτο 7+8+9: Ο γκουρού του ποδήλατου εν δράσει]


Το εσωτερικό του μαγαζιού αν και άναρχο τοπίο, μετέδιδε μια σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν, αφου βρεθεί το κατάλληλο εργαλείο – μια διαδικασία που έπερνε λίγο χρόνο. [Φώτο 10+11]

Σε μια γωνιά καθόταν και η μασκότ του μαγαζιού δίπλα στο καινούργιο εμπόρευμα απο Ταυλάνδη [Φώτο 12], δίνωντας μια γεύση θυληκότητας στα γρασσαρισμένα εξαρτήματα και τις ανδρικές συζητήσεις.

Τελικά πιστεύω πως το ποδήλατο χρειάζεται αρκετή εμπειρία, και όχι δήθεν κόντρες και σούζες του αέρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.