“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 1ον

“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 1ον


Ήταν 15 Ιουνίου όταν για τελευταία φορά είδα γνώριμα μέρη και αγαπημένα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Είχα φορτώσει το τρέιλερ (bob ibex) με όλα τα απαραίτητα που νόμιζα οτι θα χρειαστώ για αυτό το ποδηλατικό ταξίδι – ντοκιμαντέρ!, και κατηφόρισα προς το σταθμό των τρένων. Οι σκέψεις εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ακαριαία, όπως και η ρόδα κυλά στο κατήφορο! Το όνειρο υφαίνεται, η σκέψη πέρνει μορφή και εγώ θα πρέπει απο εδώ και στο εξής να κάνω πετάλι για να κάνω το όνειρο πραγματικότητα!




Στο σταθμό υπήρξε ένα συνοθύλευμα απο δάκρυα, εγκάρδιες αγκαλίες, έντονα χαμόγελα και μητρικές συμβουλες! Το τρένο τούρκικης καταγωγής είναι το μόνο που μπορείς να βάλεις ποδήλατα μέσα στο κουπέ, εφοσον και εάν είσται δύο πολύ καλοί φίλοι ή ζευγάρι, για να μήν υπάρξουν παραξηγήσεις στριμωχτικού τύπου. Και εάν είστε τυχεροί θα γνώρίσετε και την όλο σαρκασμό συμπεριφορά του μηχανοδηγού, τύπου: “Συγγώμη αλλά, δε μπαίνουν τα ποδήλατα στο κουπέ…” Και εκεί καταρρέουν όλα πριν ακόμα ξεκινήσουν. Άλλα ένα χαμόγελο λύνει και τα χειρότερα προβλήματα. Γι’αυτό πρότείνω να κάνετε τέτοιου είδους ταξίδια δύο άομα και αγαπημένα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις στη πορεία. Θα καταλάβετε τί εννοώ…

Ο σταθμάρχης σφύριξε. Ενα κουπέ. Δύο ποδήλατα. Και δρόμο.


Φώτο 1: Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ.




Το εισιτήριο για Κωνσταντινούπολη κοστίζει 50 ευρώ και δεν υπάρχει έξτρα χρέωση για το ποδήλατο. Καλύτερα είναι να πάρετε το τρένο των 19:50 το βράδυ για να κοιμηθήτε και να περάσει άνετα το ταξίδι των 15 ωρών, αν και στη διαδρόμη θα δείτε αξιόλογα μέρη εάν δε σας πάρει ο ύπνος, όπως τα στενά του Νέστου!..αλλιώς προτιμησετε το πρωινό δρομολόγιο.


Φώτο 2: Μέσα στο κουπέ.

Φώτο 3: Πριν την αναχώρηση.



ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ: Η πύλη προς την ανατολή.


Φώτο 4: Σταθμός των τρένων στη Κωνσταντινούπολη.


Στο σταθμό των τρένων στη Κωνσταντινούπολη θα νομίσετε πως φτάσατε σ’ενα ήρεμο χωριό κάπου στην ανατολή. Έξω απο τον σταθμό προσπαθείς να αποφύγεις το μοιραίο: να σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Έχω ακούσει απο πολλούς πως δε κάνουν ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη λόγω κίνησης, αλλα εδώ η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.

Πρέπει να κάνεις μια ασφάλεια ζωής πρίν βγείς στους δρόμους με το ποδήλατο. Και φυσικά μια μάσκα οξυγόνου είναι απαραίτητη. Το καυσαέριο παραμονεύει έξω απο τα ρουθούνια σου για να ανοίξει ένα ατέλειωτο πόλεμο με τα πνευμόνια σου!


Έτσι λοιπόν φορτώσαμε τα ποδήλατα και πρίν αφήσουμε τις ρόδες να ακουμπήσουν την άσφαλτο, παροτρύναμε το μάτια μας να κοιτάξουν και να ξανακοιτάξουν αριστερά – δεξία, πάνω – κάτω (γιατί ποτέ δε ξέρεις εαν σου πέσει ο ουανός κατακέφαλα, γι’αυτό έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα όπως λένε και οι παλιοί), και έτσι χωθήκαμε μέσα στο πρώτο στάδιο του χάους. Αποστολή μας: να βρούμε απο πού φευγεί το λεοφωρείο για Ιράν.


Φώτο 5: Ρωτώντας πας στη Πόλη.


Όταν ταξιδεύεις έξω απο τη χώρα σου πρέπει να βγάλεις απο το μυαλό σου το αυτονόητο – δέ σημαίνει πως επείδή εσύ καταλαβαίνεις αγγλικά πρέπει οπωσδήποτε να καταλαβαίνουν και οι άλλοι. Οπότε σε αυτό το σημέιο ανέβαινει στη παράσταση ή γλώσσα του σώματος και των νοημάτων. Πρέπει να ρωτήσεις ξανά και ξανά για να πάρεις τη πληροφορία που θέλεις. Υπομονή φιλοι μου, είναι μεγάλο χάρισμα. Οπως και ένα χαμόγελο δε βλάπτει. ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ! Έτσι αφού τα χέρια γνωρίσαν καινούργιες κινήσεις και τα αγγλικά μας μεταφραστήκαν στη νοηματική, καταφέραμε να βρούμε το πρακτορείο.

Οδηγίες κατέυθυνσης για τους απαιτητικούς ταξιδιώτες: Λοιπόν, βγαίνεις απο το σταθμό των τρένων και στρίβεις αριστέρα. Ανεβαίνεις την ανηφόρα του τράμ με γερές πεταλιές, ιδίως όταν είσαι φορτωμένος και όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου στρίβεις δεξιά. Εκεί ξαναρωτάς για να νιώσεις σιγουριά και κατευθύνεσαι ίσια κάτω στο κεντρικό δρόμο του τράμ. Μετά απο 3 με 4 χιλιόμετρα, στα δεξία σου θα δείς το πρακτορείο “Tehran Tur” κρυμμένο πίσω απο ένα περίπτερο made in Turkey. Ακρίβως δίπλα έχει και γράφείο για συνάλλαγμα σε περίπτωση που διψάσετε και πρέπει να αλλάξετε μερικά ευρώ σε τούρκικες λίρες, γιατί τα ευρώ δεν είναι καλοδεχούμενα σε όλα τα μαγαζιά.


Φώτο 6: Πρακτορείο “Tehran Tur”.


Ετσί λοιπόν έφτασε η στιγμή που κόψαμε το διάσημο εισητήριο για Τεχεράνη στη τιμή των 35 ευρώ (one way). Μετά απο μια ώρα αναμονής (πρέπει και εδώ να δείξετε υπομονή γιατί όσο πιο ανατολικά πας, η αίσθηση του χρόνου αλλάζει δραματικά) ήρθε ενα mini bus που θα μας οδήγησε στο μεγάλο του αδερφό. Χρείαστηκε να κάνουμε ένα δυνατό sprint, για να καταφέρουμε να δούμε το προσωπείο του “Λέοντα”… το λεωφορείο “LEON” θα μας πάει στο Ιράν!


Φώτο 7 + 8: Το προσωπείο και ο αριθμός ταυτότητας του “μεγάλου αδερφού” – το λεοφωρείο “LEON”.


Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να σας ζητήσουν έξτρα χρήματα για το ποδήλατο, μη ξεχνάτε πως σε αυτές τις χώρες της ανατολής το παζάρι είναι δεδομένη διαδικασία. Καταλήξαμε να χρεωθούμε με 30 ευρώ παραπάνω για δυο ποδήλατα και ένα τρέιλερ. Εάν είστε τυχεροί και σας συμπαθήσει ο οδηγός – κάτι το οποίο για εμάς έγινε αργότερα, μπορεί αυτή η χρέωση να μηδενιστεί!

Δώστε όμως μεγάλη προσοχή στο πώς θα μπούν τα ποδήλατα στον αποθηκευτικό χώρο, για να μην φτάσει το ποδήλατο σας στο προορισμό με ελλατωματικά εξαρτήματα. Οπότε λάβετε δράση! Ή αλλιώς ξεκινήστε με ποδήλατο όχι μεγάλης αξίας για να μην ανυσηχείτε ούτε για γρατζιουνιές, ούτε για κλοπή.

Αφού λοιπόν γνωρίσαμε και τον παραδοσιακό τρόπο μεταφοράς εμπορευμάτων, αφήσαμε πίσω την Κωνσταντινούπολή και ξεκίνησε η οδύσσεια μας, με λεοφωρείο αυτή τη φορά, προς το Ιράν. Μπορώ να ομολογήσω πως μετά απο 45 ώρες μέσα σε αυτό το λεοφωρείο γνωριστήκαμε καλά με τον οδηγό και λοιπούς συνεπιβάτες!



Φώτο 9 + 10: Το παραδοσιακό ‘τρείλερ’ χειρός , για τη μεταφορά εμπορευμάτων.