Sunday, June 29, 2008

Esfahan – Shiraz: The nomads world

Esfahan=Amir Kabir Hostel.

Εsfahan= ανατολίτικο παζάρι.

Esfahan= πρασινο και ποδηλατόδρομοι.


Το Esfahan μπορεί να θεωρηθεί ώς μια πολή του πολιτισμού. Το ποτάμι δίνει μια άλλη πνοή στη πόλη. Παρέες ανδρών κάτω απο τις γέφυρες δε κάνουν κάτι το παράνομο, αλλά μονο τραγουδούν, τραγπύδια του πόνου. Παρέες δίπλα στο ποτάμι συζητούν μέχρι αργά το βράδυ. Η ζέστη είναι έντονη για πολύ ώρα αφότου ο ήλιος έχει εξαφανιστεί απο τον ορίζοντα. Ζευγαράκια κάθονται λίγο πιο απόμερα και σε σκοτεινά παγκάκια, χωρίς ομώς κανένα ερωτικό άγγιγμα να περιέχεται το σενάριο. Το αγγιγμα του χεριού έχει χτυπήσει κόκκινο. Φιλιά και αγκαλίες είναι απαγορευμένα φρούτα σε δημόσιους χώρους.


Τα αυτοκίνητα “PAYKAN” κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, αλλά αυτή τη φορά συναγωνίζονται με τα ποδήλατα στους δρόμους του Esfahan!


Θα μείνουμε για τρείς μέρες στο Amir Kabir Ηostel, ένας τόπος συνάντησης πολλών ταξιδιωτών και ιδίως ποδηλατών!

Εδώ γνωρίσαμε και τον γκουρού της ταξιδιωτικής ποδηλασίας: τον Dai Suke [www.daisukebike.be]. Ξεκίνησε το 1998 απο την Ιαπωνία και βρίσκεται για 10 ολόκληρα χρόνια το δρόμο με το ίδιο ποδήλατο! Έχει κάνει δύο φορές το γύρο του κόσμου και τον επαναλμβάνει απο διαφορετικά σημεία του κόσμου. Έχει αλλάξει τρεις φορές σέλλα κλπ κλπ. Νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να μας πεί. Έχουν δει τα μάτια του πολλά και η ψυχή του άλλα τόσα!


Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο μπορείς να ακούσεις πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες και εμπειρίες, αλλά οι σχέσεις πολλές φορές ανακυκλώνονται μέσα σε μια δυτική τετριμένη νοοτροπία. Οι συζητήσεις αρκετές φορές δέ ξεφευγουν απο το ζήτημα της βίζας και πόσο εύκολο είναι να βγάλεις μία και πόσο καιρό περιμένουν γαι την έγκριση κλπ κλπ…που στο τέλος ξεχνούν να ζήσουν πραγματικά το μέρος στο οποίο βρίσκονται.


Και μια πρακτικου τύπου παρατήρηση: το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έιναι απο τα καταλληλότερα για ποδηλάτες μιας και μπορείς να βάλεις το ποδήλατο σου στην εσωτερική αυλή, κάτι το οπόιο σε βγάζει απο περριτές ανυσηχίες.


Έτσι λοιπόν μετά απο τη γεμάτη συναισθήματα και εικόνες συνέντευξη με τον Ιάπωνα Dai Suke, ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουμε. Τέταρτο μέλος προστέθηκε στη ποδηλατική μας παρέα: ο κωμικός και συμπαθητικός Carlos απο Αργεντινή. Ήταν 6 το πρώι όταν ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για τα βούνα Zagros! Τα τοπία ερήμου συνέχισαν να μας κανουν παρέα μέχρι και το υψόμετρο των 2270μ. Μετά απο 110 χιλιόμετρα, τα οποία καταφέραμε να τα κάνουμε σε 6:31 ώρες, αποφασίσαμε πως πρέπει να κατασκηνώσουμε. Κατα τις 8 το βράδυ βρήκαμε τη πρώτη νομαδική κατασκήνωση και λιγοστα δέντρα. Εκεί που είμασταν έτοιμοι να στήσουμε τις σκηνές μας, μας προσεγγίζει ένας νομάς και με νοήματα μας λέει να φύγουμε αλλιώς θα πυροβολήσουν! Τι θα πυροβολήσουν; Καλύτερα να μη το μάθουμε!


Τις επόμενες δύο μέρες καταφέραμε να κάνουμε απο 99χιλ και 90χιλ αντίστοιχα!...και η διαδρομή μας περιείχε τα εξής:

5 κουταλιές τούνελ.
3 κουταλάκια του γλυκού χωριά.
Καμιά 50αριά παιδάκια να μας περικυκλώνουν και να μας περιεργάζονται.
7 παιδιά απο το χωρίο Maymand που παίζαν ξύλο και τους κάναμε εκπαιδευτικό μάθημα ηλεκτρονικού τύπου!
Μπάνιο στο ποτάμι.
Μια ηλίαση.
Και μια φιλοξενεία απο τον Karim στο σπίτι του!

Αυτο το συστατικό, η άτιμη η ηλίαση με καθήλωσε για μία μέρα στη πρωτεύουσα της περιοχής Yasuz με πυρετό και πόνους στη κοιλιά. Ευτυχώς δε κράτησε πολύ. Να είναι καλά ο Carlos που μου έδινε κρύες κομπρέσες.


Έστι λοιπόν στις 30 Ιουνίου φτάσαμε στους πολυπόθητους καταρράκτες! Άλλα απο λάθος μας παγιδευτήκαμε σε αυτή τη περιοχή…και κανείς μας δε θέλει να ανεβεί τις 12% κατηφόρες που κατεβήκαμε…θα ξεψυχήσουμε και εμείς και τα ποδήλατα μας! Και έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ένας καλός άνθρωπος μας πήρε με το φορτηγάκι του και μας πήγε μέχρι τη πόλη Sebitah , 70 χιλιόμετρα νοτιότερα και πέρασμα απο τα 2980μ!!! Μέχρι λοιπόν φτάσουν οι φίλοι μας στο προορισμό τους και για να μή λαχανιάζουμε άσκοπα μαζί τους, ας σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που συνέβει στο μεσημεριανό διάλλειμα των ταξιδιωτών πριν τους καταρράκτες. Ήταν 1 το μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε – κλασσικό φαινόμενο. Βρήκαμε δέντρα, ένα ρυάκι και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε για κάποιες ώρες. Η χθεσινή σούπα και ένα τσάι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις. Είναι δεδομένο πως τα ζεστά φαγητά και ιδίως το τσαί κρατάει τη θερμοκρασία του σώματος σου σε τέτοιο επίπεδο για να μην ιδρώνεις τοοοοσο πολύ. Και εκεί που απολαμβάναμε τη σκιά, μια οικογένεια ιρανών κατεύθασε. Έξι με εφτά άτομα σε κάθε αυτοκίνητο ώς συνήθως, άρχισαν να κατεβάζουν τη πραμάτεια και τα φαγητά τους για να κάνουν ένα εξαίσιο πικ-νικ….και ξάφνου βγάζουν και ένα ζωντανό απο το πορτ-μπαγκαζ. Ένα ολοζώντανο κατσίκι δεμενο στα τέσσερα, να μή βγάζει μιλιά. Όχι πως εμείς μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά…είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τοσο φρέσκο γευμα πρώτη φορά έβλεπα…!


Ήταν Δευτέρα 30 Ιουλιου όταν μπήκαμε στη πόλη Shiraz, κοντά στη Persepolis – τη πόλη που έκαψε ο Αλέξανδρος ο Μέγας για χάρη μιας γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω με ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως όλα γίνονται για χάρη μιας γυναίκας;;;;


Καλή συνέχεια.

No comments: