“Θεσσαλονίκη-Karaj (Ιράν) και μία στάση στη Κωνασταντινούπολη παρακαλώ”. Μέρος 2ον

Αφού λοιπόν βρήκαμε τις αριθμημένες θέσεις που μας αντιστοιχούσαν, ο “Λέοντας” πήρε το δρόμο για τα βάθη της Τουρκίας. Όσο προσχωρούσαμε προς το Κουρδιστάν, που ανήκει προς το παρόν στη Τουρκική επικράτεια, το τοπίο αγρίευε, αποκτούσε ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τα μουστάκια και ο φερετζές έκαναν πιο έντονη την εμφάνιση τους. Το τοπίο ακόμα πράσινο. Τα σπίτια άρχισαν να μετατρέπονται σε πλήθινα οικήματα. Ένιωθες πως συμμετείχες στη ταινία του Winterbottom, “On the road”, μόνο που αντί να προσπαθείς να μεταναστεύσεις στην Ευρώπη εμείς ακολουθούμε την αντίθετη κατεύθυνση. Πάμε για το Ιράν. Ακόμα και οι Ιρανοί μας ρωτάνε με περιέργια: “Γιατί ήρθατε στο Ιράν;”.

Ετσί καταλήγουμε και εμείς να ανρωτιόμαστε γιατί διαλέξαμε να περάσουμε απο το Ιράν. Νόμιζω πως είναι καλύτερα να αφήνεις τέτοιου είδους ερωτήματα αναπάντητα.

Οι στάσεις του λεοφωρείου γινόταν όλο και πιο συχνές. Τσιγάρο. Κατούρημα. Μερικά σνακ. Πηγαδάκια με συζητήσεις. Σχόλια για τους δύο ξένους με ποδήλατα. Χαμόγελα. “Hello mister.” “How are you?” “Where are do you come from mister?”… όσο προχωρούσε η συζήτηση τόσο τα αγγλικά μπερδευόταν με τούρκικα, φαρσί κλπ. Μόλις τους έλεγες τη μαγική λέξη “Unan=Έλληνας”, μεταμφιεζόσουν σε κουμπάρος, σε κολλητό τους φίλο!


Ο χρόνος μέσα στο λεοφωρείο κύλησε με αρκετό ύπνο, αρκετές γνωριμίες, με μια έντονη επιθυμία για ποδηλασία και μία ιρανική ταινία τύπου “Ροδα, τσάντα και κοπάνα” σκηνοθετημένη απο τον Αγγελόπουλο.



Φώτο 1 + 2: Το cult εσωτερικό του Λέοντα και η περίφημη ταινία ιρανική καταγωγής



Μετά απο περίπου 2500 χιλιόμετρα, καμιά δεκαριά στάσεις, δύο βλάβες στη “καινούργιας” τεχνολογίας μηχανή, αρκετούς αρωματικούς ψεκασμούς απο τον ελεγκτή, για τις ανεξέλεγκτες δυσοσμίες που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο, τη μαγευτική θέα του όρους Αραράτ και την έντονη στρατιωτική παρουσία φτάσαμε στα σύνορα. Τρείς ώρες ήταν αρκετές για να γνωριστούμε με τους τελωνειακούς.


Φώτο 3 + 4: Ο Λέοντας αναστενάζει και θέλει ένα χέρι βοήθειας.


Ως τουρίστες Ελληνικής καταγωγής δεχτήκαμε ιδιαίτερη μεταχείρηση: κανένας έλεγχος στα μπαγάζια μας, κανένας λόγος να βγάλουμε τα ποδήλατα για έλεγχο. Ευτυχώς που δε χρειάστηκε να μετακινήσουμε τα ποδήλατα, γιατί τα τράυματα θα ήταν μεγαλύτερα.



Φώτο 5 +6: Τοπία κοντα στα σύνορα με Ιραν και το όρος Αραράτ.


Αφού λοιπον περάσαμε κάτω απο τα ποτραίτα του Χομεϊνί και του Χαμεϊνι, πατήσαμε σε Ιρανικό έδαφος, έπεσε το σκοτάδι, κάναμε στάση για φαί σε παραδοσιακό ιρανικό εστιατόριο και συνεχίσαμε τη πορεία μας για το Karaj, 40 χιλιόμετρα έξω απο τη Τεχεράνη.


Φώτο 7: Ο Χομεϊνί και ο Χαμεϊνί.

Φώτο 8: Παραδοσιακό εστιατόριο με νοστιμότατο κεμπάμ με ρυζι!


Η εθνική οδός για Τεχεράνη ή αλλίως ο κλασσικός δρόμος του μεταξιού, δεν ενδυκνείεται για ποδήλατο μιας και τα φορτηγά, ετών 70, δε σου εμπνέουν αρκετή εμπιστοσύνη για να βγείς στους δρόμους με το μικρό σου δίτροχο.

Όχι πως τα παραδοσιακά αυτοκίνητα στο Ιραν, επονονοματι “PAYKAN” σε αφήνουν στη ησυχία σου για να ποδηλατήσεις χωρίς προβλήματα στα πνευμόνια σου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνα για το μεγάλο ποσοστό ρύπανσης στη Τεχεράνη, η οποία ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για το μετάλλιο της πιο μολυσμένης πόλης.

Σε αυτό το σημείο θα σας αφήσω στην ησυχία σας, γιατί πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε τα ποδήλατα απο το “νεκροταφείο” του Λέοντα, να τα ξαναζωντανέψουμε και να κατευθυνθούμε προς το σπίτι οπου θα φιλοξενηθούμε για λίγες μέρες και θα κάνουμε επιτέλους μπάνιο μετά απο 45 ώρες ταξίδι!



Φώτο 9: Τα επιβλητικά φορτηγά στους δρόμους του Ιραν.