Στίς 20 Ιουνίου 2008, ημέρα Παρασκευή, ένα ποδηλατικό ταξίδι, ένα ντοκιμαντέρ για το ποδήλατο βρισκόταν στη γραμμή της εκκίνησης. Μόλις άκουσα το ‘κλίκ’ απο τα πετάλια και τους πρώτους ήχους της αλύσίδας πάνω στα γρανάζια τότε συνηδειτοποίησα πως ξεκινούσε μια εμπειρία ζωής, στην οποία θα έπερνα ουσιαστικό μέρος.
Μετά απο δύο μέρες στο Karaj, όπου φιλοξενηθήκαμε απο το συμπαθητικό ζευγάρι Ιρανών Amir και Azadeh, είμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Κατέυθυνση: Νότια. Τελικός προορισμός: Shiraz. 900 χιλιόμετρα απο τη πρωτεύουσα του Ιράν, τη Τεχεράνη. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σέλλα και αφήνεις πίσω σου τη σιγουρία μιας Ιρανικής φιλοξενείας, τη σιγουρία ενός σπιτιού τότε καταλαβαίνεις πως γίνεσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου και των εκπλήξεων που κρύβει. Είσαι εκτεθιμένος σε οποιαδήποτε αλλαγή που εξελίσεται στην ύπαιθρο, έξω απο τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά η ανάγκη και έξάρτηση μας στην ασφάλεια και την άνεση που προσφέρει ένα σπιτικό, δέ μπορούμε να την απορίψουμε εξ’ολοκλήρου. Πιστεύω πως δέν υπαρχεί και λόγος για μια τέτοιου είδους κίνηση.
Είχε ήδη αρκετή ζέστη καθώς αφήναμε πίσω μας τα βουνά που περιτριγυρίζουν τη Τεχεράνη και το Karaj. Τα πρώτα σημάδια του ανεξήγητου ιρανικού παραλογισμού έκαναν την εμφάνιση τους. Η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη…ο τρόπος οδήγησης αμφίβολης ασφάλειας! Καθώς ποδηλατούσαμε για να βγούμε απο την αστική ζώνη, ένιωθα σα τη μύγα μέσα στο γάλα. Ένιωθα πολλά ιρανικά βλέμματα να περιεργάζονται τη παρουσία μας, καθώς περνούσαμε απο μπροστά τους, σαν ένα καρρέ σε μια κινηματογραφική οθόνη.
“Hello mister…!”
“Where do you come from?”
“Hello mister…!”
Ήταν κάτι το καινούργιο. Κάτι το ευχάριστο – τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στη συνέχεια καθώς περνούσαν οι μέρες και όλο και περισσότεροι Ιρανοί σε πειτριγυρίζαν όταν έκανες μια στάση, γινόταν κουραστικό. Ο τουρισμός και ιδίως ένα τέτοιο είδος εναλλακτικού τουρισμού με ποδήλατο, ξαφνιάζει αρκετούς Ιρανούς.
“Why do you come to Iran?”…”Who are you?”
Ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός στη τοπική γλώσσα “Shallam”, σε αφήνει να συνεχίσεις να ποδηλατείς. Μετά από ένα λάστιχο, καταφέραμε να βγούμε απο τα περίχωρα της πρωτέυουσας.
Καθώς αγγίζαμε παραδοσιακές ιρανικές περιοχές, η αγροτική ενασχόληση γινόταν πιο έντονη. Πολύ συχνά δέχεσαι κεράσματα φρούτων, τα οποία σε δροσίζουν καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίτ του. 45 βαθμοί κελσίου στο θερμόμετρο και η διακοπή για τη μεσημεριανή ξεκούραση γίνεται αναγκαία:το πεύκο δίπλα στη πόλη φάντασμα ήταν σωτήριο. Μετά απο 100 χιλιόμετρα ποδηλασίας, την έντονη παρούσία της ερήμου και των μικρού μεγέθους ανεμοστρόβιλων της (για κάποια στιγμή κατάφερα να βρεθώ μέσα σ’εναν ανεμοστρόβιλο, ο οποιος με καθήλωσε για λίγα δευτερόλεπτα), κατασκηνώσαμε σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά στη πόλη Saveh.
Όταν ταξιδεύεις με ποδήλατο μεγάλες αποστάσεις και ιδίως σε ερημικές περιοχές, είναι αναγκαίο να προνοήσεις για νερό και φαί, καθώς αρκετές φορές δε θα καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια πόλη ή χωριό. Ξεκούραση. Ω, ναι ένας καλός ύπνος μπορεί να φορτώσει τις μπαταρίες σου αρκετά για την επόμενη μέρα. Και ο καλύτερος σύμβουλος για έναν καλό ύπνο είναι το thermarest – φουσκωτό στρώμα, μικρού όγκου.
Saveh: μια κομώπολη ανάμεσα σε βουνά και έρημο. Ανεφοδιαστήκαμε με τρόφιμα και φρούτα – όχι αρκετά, μιας και δέν υπάρχει αρκτετός χώρος πάνω στο ποδήλατο και συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το νότο. Ο σπαρτιατικος τρόπος ζώης ενός ποδηλατικού ταξιδιού είναι αναπόφευκτος. Άν και χρειάζεσαι αρκετά τρόφιμα για αποθέματα ενέργειας, ό χώρος του ποδήλατου είναι αρκετά περιοριστικός για πολυτέλειες. “BACK TO THE BASICS” είναι το σλόγκαν της ποδηλατικής μας ζωής.
Η παρουσία της αστυνομίας άν και συχνή, είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Παρ’ολα αυτά μετά απο δύο ποδηλατικές πμέρες έιχαμε τη πρώτη μας γνωριμία με την ιρανική τροχαία…τα ποδήλατα απαγορεύοναι στις εθνικές οδούς. Τα μηχανοκίνητα δίτροχα όμως που κυκλοφορύν με αντίθετη κατεύθυνση;…γιαυτά προφανώς δέ γίνεται λόγος.
Στο Ιράν μπορείς να δείς και να ζήσεις πολλά παράδοξα. Προφανώς υπάρχει ένας άγραφος νόμος, ο οποίος λύνει κάθε ειδους προβλήματα. Μια προφορική υπόσχεση που είναι πολύ πιο ισχύρη απο έναν νόμο.
Αφού λοιπόν είχαμε και μια παρατήρηση απο την ιρανική αστυνομία συνεχίσαμε το δρόμο μας υπο τη συνεχή επίβλεψη του ήλιου. Η ζέστη όμως δέ μας άφησε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα. Η απόφασή ήταν ομόφωνη: ας κάνουμε ώτοστοπ.
Και έτσι έγινε. Στα πρώτα διόδια που σταματήσαμε για νερό, σταματήσαμε και ένα φορτηγό. Δεχτήκαν να μας πάνε στο Esfahan – περίπου 150 χιλιόμετρα νότια. Διευκρίνηση: δέν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για λεφτά…ώτοστόπ κάναμε. Σε μια στάση, μια ώρα αργότερα, ο οδηγός μας κερνάει παγωτά, μας ρίχνει ένα χαμόγελο και μας προτείνει να μας πάει στο Shiraz, 600 χιλιόμετρα πιο κάτω για τη τιμή των 100 ευρώ. Φυσικά εμείς δε δεχθήκαμε μιας και με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ιράν άλλο ένα μήνα, εάν το αντέχαν τα νεύρα μας. Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Esfahan, μετά απο φωνές και νοήματα σταμάτησε στο περιφεριακό της πόλης. Ο οδηγός συνέχιζε για το Shiraz, όπως φένεται ήθελα πού τα 100 ευρώ. Κατεβήκαμε απο το φορτήγό, αλλά τα ποδηλάτα μας δε μπορούσαν να πάρουν “βίζα”: ο οδηγό επέμενε πως έπρεπε να του δώσουμε τα 100 ευρώ! Ω ναι, ζητούσε τα λεφτα που νόμιζε οτι του ανήκουν!
Μετά απο 10 λεπτα αντιπαραθέσεων, ούτε στη Βουλή των Ελλήνων να βρισκόμασταν ακούστηκε η λέξη POLICE και η κατάσταση σοβάρεψε αυτόματως. POLICE?Εαν θέλει POLICE, ας έρθει η POLICE μιστερ! Έτσι και κατέφτασε! Μια ακόμα σημαντική διευκρίνηση: κανείς τους δε μιλούσε αγγλικά. Στην αρχή η αστυνομία πήγε να μας δικαιολογήσει αλλά μόλις μυρίστηκε πως υπάρχει ευκολο παραδάκι σε αυτή τήν υπόθεση, τότε ανεβάζαν τη τιμή οι ίδιοι οι αστυνομικοί!
Μετά απο ένα μισάωρο διαπραγματεύσεων, δεχθήκαμε να πάμε στο τμήμα αντί να πληρώσουμε τους αστυνομικούς και τον οδηγό το έξτρα μηνιάτικο τους!
Και έστι είδαμε το φώς στο τούνελ. Μας οδήγησαν στο FOREIGN POLICE STATION και προ εκπλήξεως υπήρχε κάποιος που μιλούσε αγγλικά!...και κατανοούσε τη θέση μας. Αλλά ο απτόητος οδηγός συνέχιζε να ζητά την αμοιβή του, ηοποία ποτέ δεν είχε συμφωνηθεί! Το θράσος του φυσικά δεν είχε όρια και έκανε παζάρια μπροστά στον αξιοματικό αστυνομικό! Δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια. Μεχρι και ο αστυνομικός γελούσε με τη κατάσταση, αλλά ως έν απιόνι του όλου κρατικού μηχανισμού προσπαθούσε να ζυγιάσει τα πράματα….και έστι καταληξαμε να του δώσουμε 20 ευρώ και να βγαίνουμε φωτογραφίες όλοι μαζί!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment